Pan Aleksander, lat 75, do niedawna aktywny senior, dusza towarzystwa, kochający ojciec i dziadek kilkorga wnucząt. Kilka lat temu zaczął się zmieniać. Rodzina mówi, że nagle. Zapominał, co robił rano, potem coraz bardziej nie ogarniał otaczającego świata. Z osoby energicznej, nastawionej na działanie, stał się człowiekiem zamkniętym we własnym świecie, trudnym w obyciu, wymagającym wsparcia, które z trudem zresztą przyjmował. Konieczna stała się najpierw opieka dochodząca – kilka razy w tygodniu. Potem potrzebował opieki stałej – bo zapominał o jedzeniu, gubił się, niegdyś uporządkowany i czysty nie radził sobie z higieną. Dzieci próbowały pomagać panu Aleksandrowi z doskoku, prosić i tłumaczyć. W końcu lekarz pozbawił je złudzeń: ojciec nie wróci do normy. „Oby nie było gorzej. Musicie się nim opiekować jak dzieckiem” – dodał. Jedna z córek postanowiła zabrać ojca do siebie. Czterdziestolatka starała się, by miał wszystko, czego potrzebuje. Ale coraz częściej pojawiały się myśli: „To mnie przerasta. Nie daję rady. Oszaleję”. I w końcu wybrzmiało w przepłakanych w ukryciu nocach: „Jestem złą córką”...

Pani Anna, 60-latka. Od kilku lat opiekuje się mężem po udarze. Choroba przyszła znienacka, powaliła pana Adama jak drzewo. Pani Anna musiała przestać pracować zawodowo, bo mąż wymaga całodobowej opieki. Trochę pomagają dzieci, ale one muszą wychowywać swoje maluchy i chodzić jednocześnie do pracy. Pani Anna robiła co w jej mocy, by mąż czuł się dobrze, był rehabilitowany, nie miał odleżyn. O sobie nie myślała wcale aż do momentu, gdy zasłabła i karetka zawiozła ją do szpitala. Diagnoza: skrajne przemęczenie. Fizyczne i psychiczne. Więc musiała zacząć myśleć i o sobie. Ale co dalej? Padła propozycja: dom pomocy społecznej dla Adama. Pani Anna drży na samą myśl. I płacze. „Nie oddam męża. Przyrzekałam mu wierność do śmierci” – mówi.