Ciasno było w katedrze we Lwowie w sobotę 1 kwietnia 1656 roku. Przy wielkim ołtarzu Mszę odprawiał biskup Pietro Vidoni, nuncjusz papieski. Gdy zabrzmiał śpiew Agnus Dei, siedzący na tronie król Jan Kazimierz wstał, złożył koronę i berło. Po przyjęciu Komunii Świętej padł na kolana przed ołtarzem. Wpatrzony w obraz Matki Bożej Łaskawej zaczął wypowiadać modlitwę-ślubowanie.

„Wielka Boga-Człowieka Matko, Najświętsza Dziewico. Ja, Jan Kazimierz, Twego Syna, Króla królów i Pana mojego, i Twoim zmiłowaniem się król, do Twych Najświętszych stóp przychodząc, tę oto konfederacyję czynię: Ciebie za Patronkę moją i państwa mego Królową dzisiaj obieram. Mnie, Królestwo moje Polskie, Wielkie Księstwo Litewskie, Ruskie, Pruskie, Mazowieckie, Żmudzkie, Inflanckie i Czernihowskie, wojsko obojga narodów i pospólstwo wszystko Twojej osobliwej opiece i obronie polecam, Twojej pomocy i miłosierdzia w teraźniejszym utrapieniu królestwa mego przeciwko nieprzyjaciołom pokornie żebrzę” – niosło się po kościele. A „całe duchowieństwo, lud, Senat i wszystek dwór królewski słuchał” – zapisał w „Nowej Gigantomachii” przeor Jasnej Góry Augustyn Kordecki.

Dalej mówił monarcha o sprawiedliwej karze, która od siedmiu lat gnębi królestwo, po czym zadeklarował: „Obowiązuję się, iż po uczynionym pokoju starać się będę ze stanami Rzeczypospolitej usilnie, ażeby odtąd utrapione pospólstwo wolne było od wszelkiego okrucieństwa”.

Następnie przed wystawionym Najświętszym Sakramentem wszyscy zebrani odśpiewali litanię do Najświętszej Maryi Panny, po czym nuncjusz papieski trzykrotnie zaintonował nowe wezwanie: „Królowo Korony Polskiej, módl się za nami!”. Cały lud z entuzjazmem powtórzył te słowa.