Reportażową opowieść, partiami przypominającą esej, czyta się jednym tchem. Wyłania się z niej postać barwna, młodzieńczo czysta i wzruszająca. W każdym zdaniu książki znać rzetelny warsztat biografistki, dobrze przygotowanej do podjętego zadania i odpowiedzialnej za każde słowo; dokumentującej starannie swoje sądy, a zarazem z pasją detektywa tropiącej zawiłe meandry historii i ludzkiego życia.

Stacherski – autor tomu wierszy „Non omnis moriar”, wydanego w 1947 r. staraniem jego siostry Bogny, z pomocą Gustawa Morcinka i znanego typografa Jana Kuglina – posiadał życiorys o takim ładunku dramatycznym, że mógłby nim obdzielić kilka osób. Wraz z jego postacią z jednej strony na kartach książki pojawia się literackie Zagłębie międzywojnia, z drugiej – śląska konspiracja z lat okupacji niemieckiej. Bohaterstwo i zdrada, mroźny pejzaż tatrzański, gdy przychodzi „Nowinie” w noc sylwestrową 1939 r. wędrować z misją wojskową do Budapesztu, kontakty z ppłk. Henrykiem Kowalówką i siatką Katowickiego Inspektoratu AK, odpowiedzialne zadania, a obok tego miłość uwieńczona małżeństwem i wszechobecna poezja.

Do Auschwitz trafił w roku 1944 wskutek zdrady i zacieśniających się wokół niego działań Gestapo. Z obozu słał do rodziny przejmujące grypsy. Dobrze, że znalazły się w książce, bo jeszcze dzisiaj wywołują wstrząs emocjonalny. Jest w nich zgoda na śmierć i nadzieja na życie, wzruszenie po przyjętej Komunii św. spuszczonej do piwnicznego bunkra i refleksja: „gdzie było więcej świętych i męczenników – w Rzymie czy w Oświęcimiu?”. Już same grypsy oraz wiersze stanowią o wielkiej wartości „Niecierpliwego serca”. Dzięki temu poeta, żołnierz, męczennik powrócił do świadomości społecznej.

Krystyna Heska-Kwaśniewicz