Tu naprawdę wzrok odpoczywa. Spaceruję po opustoszałym Kamieniu Śląskim. Pandemia plus lodowaty wiatr skutecznie wykurzyły turystów. Dzięki temu można odsapnąć. Myślami cofam się do 1183 roku, gdy na świat przyszedł Jaczko Odrowąż. Jego imię niektórzy wywodzili z języka węgierskiego, w którym oznaczało Izaaka, inni zapisywali je po łacinie Hiacyntus, od nazwy kwiatu.

Wajda kręcił „Człowieka z żelaza” i „Człowieka z marmuru”, ja rozmyślam o „człowieku z Kamienia”.

Tu wszystko się zaczęło. To, co Jan Paweł II mówił o Wadowicach, Faustyna o Świnicach Warckich, Maksymilian Kolbe o Zduńskiej Woli, a Jerzy Popiełuszko o Suchowoli, Jacek mógłby powiedzieć o tym miejscu. Czy mieszkańcy wiosek zielonej Opolszczyzny przeczuwali, że mieszkają obok jednego z największych polskich świętych?

Prorockie papiery

Jacek ruszył nad Wisłę, mając w ręku bullę rozpoczynającą się od słów: „Jeżeli ktoś przyjmuje proroka, nagrodę proroka otrzyma”. Do Krakowa dotarł na Wszystkich Świętych 1222 roku. Tu dzień przed śmiercią 71-letni Apostoł Północy miał powiedzieć braciom: „Nie płaczcie nade mną, najdrożsi synowie, bo Pan mnie wzywa, abym jutro przeszedł do Ojca. Radujcie się raczej i winszujcie mi, bo dla mnie żyć – jest Chrystus, a śmierć – to zysk. Pozostawiam wam zbawienne napomnienie ojca naszego Dominika, zachowujcie je w całości: Bądźcie łagodni, miłujcie się nawzajem, posiądźcie dobrowolne ubóstwo. To jest testament wiecznego dziedzictwa”.