Na ścianie w wąskim przedsionku kaplicy wisi osiem kartek. Na każdej widnieje po kilka lub więcej próśb o modlitwę. Ludzie błagają w nich o duchowe wsparcie w sprawie swoich sypiących się małżeństw, walących się firm, o wstawiennictwo za chorych, o zdanie egzaminu. Nieraz chodzi o uzdrowienie kogoś pogrążonego w depresji, o załatwienie ważnych spraw albo o zwycięstwo w walce z nałogiem.

Karmelitanki każdego dnia wiele razy przechodzą tędy do kaplicy. Zatrzymują się, odczytują intencje, nieraz też rozmawiają o tym... Sporo jest tych próśb. Przychodzą mailowo, pocztą tradycyjną, nieraz ktoś przynosi je osobiście. Po zawieszeniu nowej kartki najstarsza jest zdejmowana. I tak trwa rotacja próśb, choć nigdy nie jest tak, że kto już „spadł” ze ściany, ten przestaje istnieć także w modlitwach. – Do nas można wejść, ale wyjść już nie jest łatwo – śmieje się siostra Agnieszka z Karmelu w Gdyni-Orłowie. – Z czasem o wielu intencjach możemy już nie pamiętać, ale Pan Bóg pamięta. Mamy taką ogólną intencję, że wchodząc do kaplicy, za każdym razem „zagarniamy” te wszystkie prośby, zabieramy je ze sobą i wysypujemy przed Panem Jezusem. Bo każda modlitwa, w której uczestniczymy, jest stawaniem przed obliczem Pana w imieniu całego ludu Bożego – czyli też w imieniu tych, którzy o wstawiennictwo proszą – dodaje.