Opracował Marcin Jakimowicz

Światło–Życie mnie prowadzi

Wiesława Dąbrowska-Macura

 

Z Ruchem Światło–Życie zetknęłam się w wieku 15 lat. I konsekwencje tego spotkania trwają do dziś. Moment wybrania Jezusa Chrystusa na Zbawiciela i Pana mojego życia pod koniec letnich rekolekcji oazowych I stopnia uważam za najważniejsze i najpiękniejsze wydarzenie w życiu. To, co jako 15-latka przeżyłam być może bardziej emocjonalnie niż jakoś duchowo, okazało się bardzo trwałe. Wycisnęło piętno na moim życiu w tamtym czasie i wciąż wyciska. W tamto lipcowe popołudnie przed kościołem w Złotorii – niewielkiej podlaskiej wsi położonej nad Narwią – Jezus naprawdę wziął moje życie w swoje ręce. Poważnie potraktował moją młodzieńczą deklarację: „Chcę, żebyś był moim Zbawicielem i Panem mojego życia”. I od tamtej pory konsekwentnie realizuje swój plan. Jestem o tym głęboko przekonana, bo sama nigdy bym nie wymyśliła tego wszystkiego, co już się wydarzyło i każdego dnia wydarza w moim życiu. Moje życiowe wybory, relacje, wszelkie obszary zaangażowania, nie tylko w Kościele, małżeństwie, pracy – to wszystko zawdzięczam Jezusowi, którego naprawdę spotkałam dzięki oazie. Formację oazową uważam za najbardziej wartościową propozycję duszpasterską dla młodzieży nie tylko w czasach mojej młodości. Przez kilkadziesiąt lat Ruch Światło–Życie wychował ogromne rzesze odpowiedzialnych, świadomych katolików, żyjących na co dzień wiarą w Jezusa Chrystusa i zgodnie z tą wiarą dokonujących życiowych wyborów; ludzi, dla których chrześcijaństwo nie jest jednym z wielu prądów religijnych, a Kościół nie jest mniej lub bardziej zepsutą instytucją, ale wspólnotą zbawienia. Dzięki formacji oazowej w tej wspólnocie wiary bez trudu odnalazłam i wciąż odnajduję swoje miejsce i staram się jej służyć najlepiej, jak potrafię – w parafii, w diecezji, jako redaktor „Gościa Niedzielnego”… Bo do służby właśnie przygotowały mnie oazowe rekolekcje i spotkania formacyjne w ciągu roku. I dzięki formacji oazowej nie przychodzi mi do głowy odwracać się od Kościoła, kiedy okazuje się, że jest to wspólnota nieidealna, poraniona grzechami swoich członków, także tych w sutannach czy habitach. I chociaż dawno skończył się etap udziału w młodzieżowych rekolekcjach, oaza wciąż trwa w moim sercu i życiu. Światło–Życie mnie prowadzi. •

Zdrowy radykał

Franciszek Kucharczak

 

Widziałem ks. Franciszka Blachnickiego „na żywo” jedynie z daleka, ale odkąd o nim usłyszałem, zawsze był mi bliski. A usłyszałem o nim po wstąpieniu do oazy, która stała się dla mnie najważniejszą rzeczywistością lat młodzieńczych. To człowiek wiary – nie miałem co do tego wątpliwości. Wszystko u niego było spójne i takie, powiedziałbym, zdrowo radykalne. Pamiętam, jak ksiądz w parafii odczytywał jego list okólny do oaz przed „wyborami” do parlamentu. Cudzysłów konieczny, bo to były czasy komunizmu, gdy demokracja w Polsce była na niby. Wybory były farsą, w której większość dla świętego spokoju brała udział. Ksiądz Blachnicki na ten spokój się nie zgadzał. „Oazowicz nie bierze udziału w wyborach, bo to udział w kłamstwie” – to zdanie zapadło mi w pamięć. Aż do upadku komunizmu nigdy w tej farsie nie uczestniczyłem. Ale nie to było najważniejsze. Dla mnie postawa ks. Franciszka była jasną wskazówką, że chrześcijaństwo obowiązuje zawsze i wszędzie, i nie ma takiej sytuacji, której nie obejmowałaby Ewangelia. Imponowała mi jego odwaga, która nie cofała się przed szykanami służb PRL. W głos śmiałem się, czytając o procesie, jaki wytoczono mu za, de facto, skuteczność akcji trzeźwościowej, i o słowach, jakie wypowiedział przed sądem: „Nie proszę o łagodny wymiar kary, bo z punktu widzenia sprawy, którą reprezentuję, im większy wyrok, tym lepiej”. To było jedno ze złotych zdań, jakie przechowuję w swojej pamięci. To w oazie przyjąłem Jezusa jako swojego Pana i Zbawiciela, tam pokochałem liturgię i poznałem Kościół nieporównanie wspanialszy od tego, który nosiłem wcześniej w swoich wyobrażeniach. Kolejne stopnie oazy rekolekcyjnej pomogły mi powiązać Tradycję Kościoła i Biblię z codziennością. Zauważyłem wtedy ze zdziwieniem, że wiara jest fascynująca. Pod wpływem ks. Franciszka Blachnickiego wstąpiłem do Krucjaty Wyzwolenia Człowieka i do dziś trwam w abstynenckich zobowiązaniach. Każdy dyskomfort z tym związany przypomina mi to, co zafascynowało mnie w ks. Blachnickim: że za Chrystusem idzie się na całego. •