Biblijny autor używa tutaj hebrajskiego rzeczownika qeszet, który można także tłumaczyć jako „tęcza”, siedmiobarwny znak na niebie pojawiający się po burzach i opadach deszczu, gdy naprzeciw świecącego słońca widać jeszcze deszczowe chmury. Czytając biblijny tekst o potopie, można pokusić się o sformułowanie treści przymierza Pana Boga i ludzkości. Zobowiązuje ono ludzi do zakazów: mordowania ludzi, kradzieży, czczenia fałszywych Bogów, czynów niemoralnych seksualnie, zwłaszcza kazirodztwa i zoofilii, okrucieństwa wobec żyjących zwierząt oraz złorzeczenia Bogu. Ostatnia, siódma reguła, nie jest nakazem, ale tworzy nakaz ustanowienia sprawiedliwych i praworządnych sądów osądzających przestępstwa. Osobną rzeczą w historii biblijnego potopu jest zawężenie zbawczych obietnic Bożych. Po grzechu pierworodnym Pan Bóg nie zostawił człowieka w tym dramatycznym położeniu. Wydaje surowy wyrok, ale wypowiada też słowa nadziei: „Wprowadzam nieprzyjaźń między ciebie i niewiastę, pomiędzy potomstwo twoje a potomstwo jej: ono zmiażdży ci głowę, a ty zmiażdżysz mu piętę”. Już w raju pada zapowiedź Zbawiciela. Jest nadzieja. Zbawienie przyjdzie przez potomstwo niewiasty.

Po opowieści o biblijnym raju pierwsze wyjaśnienie mesjańskich zapowiedzi przychodzi w relacji o potopie. Tam rzecz idzie nie tylko o tęczę, ów „łuk na obłokach”, ale także o wskazanie na jednego z synów Noego, Sema, jako dziedzica zbawczych obietnic z raju. Obiecany wybawiciel narodzi się wśród Semitów, czyli rdzennych mieszkańców starożytnego Bliskiego Wschodu. Kolejne biblijne opowieści znów zawężą perspektywę, wskażą na Semitę Abrahama i jego potomków. A potem biblijne zapowiedzi będą coraz bardziej zawężać perspektywę i wyostrzać obraz. W efekcie Pan Jezus przyjdzie nie jako dziecko niespodzianka, ale jako spełnienie starotestamentowych zapowiedzi. Wiedział i rozumiał to św. Jan Chrzciciel, który mając świadomość starotestamentowych zapowiedzi, mówił: „Czas się wypełnił i bliskie jest królestwo Boże. Nawracajcie się i wierzcie w Ewangelię!”. •