Strajk był wynikiem oddolnych nacisków wielu ludzi proszących Solidarność o interwencję w sprawie krzywd, które narastały w województwie bielskim latami. Ludzie przychodzili do Zarządu Regionu zarówno w sprawach osobistych, jak i dotyczących systemowej korupcji na najwyższych szczeblach lokalnej władzy. Szereg nieprawidłowości opisywał raport NIK, który nieoficjalnie przekazano kierownictwu związku. Ważne informacje dodała urzędniczka z Urzędu Wojewódzkiego, zorientowana w skali przekrętów i przestępstw.

Tak dalej być nie może

20 listopada 1980 r. przedstawiciele zakładowych komitetów założycielskich Solidarności z Regionu Podbeskidzie oskarżyli osoby zajmujące kluczowe stanowiska w administracji województwa bielskiego i Bielska-Białej, działaczy partyjnych oraz komendantów MO o wykorzystywanie stanowisk do czerpania korzyści materialnych. Następnego dnia delegacja Solidarności spotkała się z przedstawicielami władz województwa bielskiego. Rozmowy nie przyniosły żadnego rezultatu, postulaty były lekceważone bądź negowane. Związkowcy nie zamierzali jednak kapitulować. Ogłoszono gotowość strajkową i zażądano przyjazdu komisji rządowej.