Magdalena Dobrzyniak: Jezuici zainaugurowali obchody jubileuszu 100. rocznicy aktu oddania Polski Sercu Jezusa. Do jakich wydarzeń się odwołujecie?

O. Jarosław Paszyński SJ: To poświęcenie dokonało się w kontekście konsekracji jezuickiego kościoła pw. NSPJ w Krakowie, która miała miejsce 29 maja 1921 r. Kościół ten został wybudowany z datków, które składali Polacy z różnych stron naszej ojczyzny, i był pomyślany jako centralne miejsce kultu Serca Bożego w kraju. W związku z tą konsekracją podjęto akt poświęcenia naszego narodu Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. Został on złożony kilka dni później, 3 czerwca, w przypadającą wówczas uroczystość NSPJ. U progu odzyskanej i obronionej niepodległości biskupi, przy udziale licznie zgromadzonych wiernych, członków zakonu jezuitów, przedstawicieli duchowieństwa i różnych stanów, zawierzyli naszą ojczyznę Sercu Bożemu, oddając nowe wyzwania, przed jakimi stawała Polska, w kontekście odzyskanej wolności i budowania społeczeństwa, które z tego daru potrafi odpowiedzialnie korzystać.

Czy to od tego czasu w Krakowie datuje się rozwój tego kultu?

On był obecny już wcześniej. Na prośbę polskich biskupów papież Klemens XIII ustanowił w 1765 r. uroczystość Najświętszego Serca Pana Jezusa dla Królestwa Polskiego. Na cały Kościół uroczystość tę rozszerzył papież Pius IX w 1856 r. Natomiast Leon XIII ogłosił w 1899 r. encyklikę „Annum sacrum” o poświęceniu rodzaju ludzkiego Najświętszemu Sercu Pana Jezusa. I tego poświęcenia dokonał w 1899 r. Tak więc kult Serca Bożego był w tym czasie żywy w Kościele i w Polsce. Stąd, w sytuacji zagrożenia podczas wojny polsko-bolszewickiej, biskupi polscy zawierzyli naród Najświętszemu Sercu Pana Jezusa 27 lipca 1920 r. na Jasnej Górze. Można powiedzieć, że rok później poświęcenie kościoła pw. NSPJ w Krakowie i ponowienie poświęcenia Polski Sercu Bożemu przez biskupów było aktem wdzięczności za ocalenie ojczyzny i zarazem ufności w Bożą opiekę.