Zerkam na wydane przez elitarną wytwórnię Harmonia Mundi wielopłytowe wydawnictwo Missa (starannie opracowany wybór najpiękniejszych i najbardziej znanych Mszy – dwie i pół godziny muzyki: od surowego, anonimowego, trzynastowiecznego hymnu w wykonaniu potężnego, powalającego swoją dynamiką i egzotycznością znakomitego francuskiego Ensemble Organum Marcela Pérèsa, po „Credo” Leonarda Bernsteina), na krążki Estończyka Arvo Pärta („Moja muzyka jest na wskroś religijna. Brzmią w niej dwa głosy: pierwszym są moje grzechy, drugim ich przebaczenie”) czy na najświeższe „uwielbieniowe” produkcje Mai Sowińskiej, TGD czy niemaGOtu i widzę/słyszę jedno: to ekstraklasa, ocierająca się w wielu przypadkach o Ligę Mistrzów.

Ilekroć scena zaczynała przypominać Brygadę Kryzys, a recenzenci zastanawiali się, czy na murach nie wywiesić klepsydry po „Świętej Pamięci Muzyce Chrześcijan”, nagle w sieci ukazywała się piosenka czy płyta, która sprawiała, że „pogłoski o jej śmierci okazywały się przedwczesne”. Pół roku temu pisałem o łączącej różne osobowości Owcy, w której za instrumenty klawiszowe i aranżacje odpowiada znakomity jazzman Jan Smoczyński, a śpiewają (i to jak!): Kasia Olga Bogusz, związana przed laty z Deus Meus wokalistka, która z folkową Dikandą zjechała cały świat, i Agnieszka Musiał, która przez lata występowała z New Life’m. Co chwilę ukazują się nowe krążki, na których Ewangelia opowiedziana jest językiem jazzu, gospel czy hip-hopu. Naprawdę jest w czym wybierać. Do wyboru, do koloru. Pełna gama stylów i odcieni.