Lubię myśleć o Niej zgodnie z prawdą jako o najpiękniejszej córce Izraela. Jedynej, która przeszła niebiański casting i została wybrana z nieprzebranego tłumu pięknych żydowskich kobiet.

By zrozumieć istotę ofiarowania Najświętszej Maryi Panny, trzeba zmienić pryzmat, przez który zazwyczaj na Nią patrzymy. Zapomnieć na małą chwilkę o polskim kontekście, o łąkach umajonych i cienistych gaikach, o naszej wielkiej narodowej tajemnicy, że tak naprawdę narodziła się na Podhalu, i o pielgrzymkowym zawołaniu: „Matka Boska Licheńska pozdrawia Matkę Boską Piekarską!”. Trzeba zapomnieć nawet o Mickiewiczowskiej modlitwie do Tej, „co Jasnej broni Częstochowy i w Ostrej świeci Bramie”. By zrozumieć sens zaniesienia malutkiej trzylatki do świątyni, trzeba spojrzeć na Nią jak na wierną prawu Żydówkę, córkę ludu, który wypełnia skrupulatnie 613 przykazań Prawa. Jakże inaczej odczytuje się w tym kontekście już same nazwy tajemnic Różańca, które jesteśmy w stanie wyrecytować jak z nut w środku nocy. Ofiarowanie Jezusa w świątyni czy dramatyczne poszukiwania Syna, gdy jako dwunastolatek zniknął po swej jerozolimskiej bar micwie.

Pępek świata

Janowi Kowalskiemu, przyzwyczajonemu do tego, że w jego otoczeniu co kilkaset metrów stoi kościół, trudno wyobrazić sobie, czym była świątynia. Najświętszą ziemią świata jest dla Żydów Izrael. W Erec Israel najświętszym miastem jest Jerozolima. Najświętszym miejscem Jeruszalaim była świątynia, a strefą jej absolutnego sacrum niewielkie, pokryte złotem pomieszczenie w kształcie kwadratu o powierzchni 4,5 m kw. W Kodesz ha-Kodaszim za zasłoną oddzielającą miejsce święte, dostępne dla kapłanów, od miejsca najświętszego mieszkał w swej chwale Bóg. ​