Czy przez mgłę można cokolwiek zobaczyć? To zależy. Od pory dnia lub nocy, od dodatkowego oświetlenia, od zdrowia oczu. Symbolicznie rzecz ujmując, zdarza się, że brodzimy we mgle. Kiedy grzech przytępia wzrok albo kiedy wiara wymaga oczyszczenia. Świętym zdarzało się to nagminnie. „Dziś wieczorem błąkałem się po lesie, głośno płacząc i krzycząc z bólu. (...) Straszliwe »nie wiem« stało się rozpaczliwym krzykiem, wołaniem mojej istoty!” – zapisał ks. Franciszek Blachnicki 13 sierpnia 1985 roku. Pominąłem początkowo ostatnie zdanie z tego zapisu: „Przeklinałem swój los i całe to miejsce – Carlsberg”, bo bałem się, że jest za mocne, że może zgorszyć „maluczkich”. Ale trzeba je przytoczyć. To oczywiste, że każdy święty musi mieć swoje ściany, w które wali głową.

Marta i Maria w jednym

Pieniny to idealne miejsce do obserwacji mgieł i słonecznego światła, które je pokonuje. To już wiem. Ale z każdą chwilą w Krościenku nad Dunajcem odkrywam, jak idealnie wpisuje się to w kontekst życia duchowego. Zmarły w Carlsbergu ks. Franciszek Blachnicki spoczywa w tutejszym kościele. Agata Przyłucka poznała go pół roku przed jego śmiercią. Przyjechała wówczas do Carlsbergu i spotkała kogoś zupełnie innego, niż się spodziewała. Miał być silnym, energicznym, sprawnym organizatorem. Okazał się starszym panem, na inwalidzkim wózku, schorowanym. Upłynęło trochę czasu, zanim zorientowała się, że to wciąż niezwykle aktywny, sprawny człowiek, świetny organizator. Przy tym rozmodlony, zatopiony w Bogu podczas wspólnych modlitw. – Jakby było dwóch ludzi – wspomina Agata. I dodaje: – Nie nazywałam go nigdy mistykiem, ale taki był. Jakby Marta i Maria w jednym. Bo życie chrześcijańskie na tym polega, że łączy się te dwie postawy.