Parafia jako „wspólnota zgromadzona wokół Stołu Słowa i Eucharystii” jest – jak przypomina dokument – „domem pośród domów”. Widzialnie reprezentuje ją parafialny kościół, znak obecności Jezusa Chrystusa wśród jej mieszkańców. Wydaje się, iż wielu wiernych poszukuje dziś wspólnoty poza miejscem zamieszkania. W związku z tym, jak podkreślono w instrukcji, terytorialny charakter parafii staje w konfrontacji „ze szczególną cechą współczesnego świata, w którym zwiększona mobilność i kultura cyfrowa poszerzyły granice istnienia. Istotnie, z jednej strony życie ludzi utożsamia się coraz mniej z określonym i niezmiennym środowiskiem, tocząc się raczej w »globalnej i zbiorowej wiosce«; z drugiej strony kultura cyfrowa nieodwracalnie zmieniła rozumienie przestrzeni, a także język i zachowanie ludzi, zwłaszcza młodszych pokoleń”. Czy jednak można powiedzieć, że instytucja parafii jest przestarzała? Czy raczej, iż „duszpasterskie nawrócenie” stanowi poważne wyzwanie zarówno dla pasterzy, jak i dla wiernych?