Słusznie podkreślamy, że zwycięstwo w Bitwie Warszawskiej ocaliło całą chrześcijańską cywilizację w Europie, której los byłby przesądzony, jak pokazała historia terenów podbitych przez bolszewików. Jednak takie myślenie wcale nie dominowało wówczas wśród europejskiej elity, która przyglądała się polskim zmaganiom z dystansu; chętnych do pomocy nie było wielu. Sojusznikiem w chwili dziejowej próby okazały się Węgry, przesyłając nad Wisłę transporty broni i amunicji, bez której trudno byłoby zatrzymać wojska Tuchaczewskiego i Budionnego. Wspierała nas także Francja, dostarczając broń oraz przysyłając do Warszawy misję wojskową składającą się z blisko 1000 oficerów, szkolących kadry nowo utworzonej Armii Polskiej. Wcześniej wyposażyła armię gen. Józefa Hallera, której znaczenie było nie do przecenienia.

Sympatykiem bolszewików były natomiast Niemcy, które nie obawiały się eksportu rewolucji, miały za to nadzieję, że upadek Polski rozwiąże po ich myśli konflikt o Górny Śląsk. Sukcesy nieprzyjaciela nie martwiły także władz czeskich i litewskich, liczących, podobnie jak Niemcy, na korzystne dla siebie rozwiązanie sporów terytorialnych z Polską. Czesi i Niemcy blokowali transporty broni i amunicji do Polski, a Litwini przepuścili wojska bolszewickie przez swoje terytorium. Toczyliśmy więc tę wojnę osamotnieni, płacąc poważnymi ustępstwami za minimalne nawet wsparcie ze strony Zachodu.