Gdy nad Suwalszczyzną rozpętała się potężna burza, czerń chmur napływających spod białoruskiej granicy wyparła momentalnie pastelowe, pomarańczowe i błękitne tonacje nieba. Sosny trzeszczały, suche konary skrzypiały, a wierzby płaczące kłaniały się głęboko, dotykając fal jeziora. Jedynie on stał nieporuszony, stabilny. Z przymrużeniem oka przyjmujący strugi deszczu uderzające w jego sutannę. Pochylony, szedł do przodu w stronę kapliczki. Rzeźbiarz uchwycił go w marszu, w drodze. Był tutaj 21 lat temu. Przypłynął tu na pokładzie statku „Serwy”. Tym razem jako papież, a nie, jak dotąd, kajakarz. Spoglądał z tęsknotą na jeziora, przypominając sobie wakacyjne wyprawy. Powiedział wówczas: „Byłem tu wiele razy, ale jako papież po raz pierwszy i chyba ostatni”. Po modlitwie przy kapliczce ruszył na obiad. W menu znalazły się oczywiście słynne wschodnie kartacze.

Jasny punkt

Tak, wiem, że wielu się narażam, ale idę o zakład, że nie ma w Polsce piękniejszego sanktuarium. Choć jest maleńkie, mikroskopijne, tycie, a przy Licheniu czy Jasnej Górze niemal niezauważalne (mogłoby być tam jedną z mniejszych kapliczek), robi ogromne wrażenie. Ci, którzy tu trafili, pragną wrócić.

W Studzienicznej stoją dwa maleńkie kościółki. Pierwszy, parafialny, to drewno w czystej postaci. Blask lamp oświetla imponujące poroża, a w małych okienkach tańczą promienie słońca. Kilkaset metrów za świątynią na połączonej z lądem groblą wyspie stoi kapliczka. Jasny, ukryty w zieleni punkcik, widoczny z daleka.

Od maja do października to tu o 19.00 odprawia się wieczorne Msze. Na wezwanie „Pan z wami!” odpowiadają kaczki pływające po jednym z najczystszych jezior w kraju.

Stoję na grobli. Po lewej Jezioro Studzieniczne. Po prawej... Jezioro Studzieniczne. Drogę do ukrytej za trzcinami kapliczki z cudownym obrazem tarasują nam kaczki. Cisza, spokój.