Nareszcie! Za oknami zieleń łąk północnego Podkarpacia zlewa się z żółtymi falami rzepaku, a jaskrawoczerwone maki przytulają się do chabrów. Aż trzy miesiące czekaliśmy na to, by wyjechać w trasę i poczuć wiatr we włosach. Nie interesuje nas dziennikarstwo zza biurka. Drugim przystankiem w naszym cyklu wakacyjnym jest Leżajsk. Gigantyczna bazylika w niewielkim uśpionym miasteczku od wieków robi wrażenie na tych, którzy padają na kolana przed obrazem Matki Bożej Pocieszenia.

Ręce pełne roboty

Na spotkanie wychodzi o. Rufin Andrzej Kyc. Zanim poznałem go w realu, śledziłem jego wpisy na Facebooku. Może dlatego mam wrażenie, że znamy się od stu lat?

− Bernardyni mają poczucie, że wracają tu do domu – opowiada. − Znają doskonale każdy tutejszy kąt, bo tu formowali się w nowicjacie. Czy pamiętam pierwsze spotkanie z Leżajskiem? Oczywiście! Byłem przytłoczony rozmachem tego sanktuarium, kilometrami korytarzy, które nazywamy żartobliwie lotniskami. Powiem szczerze: do tego miejsca nie trzeba dorabiać pobożnej ideologii. Wystarczy zerknąć na wota dziękczynne – dowód tysięcy wysłuchanych próśb.

O bladym świcie ptaki za oknami urządzają dziki koncert, a dzwon o 6.10 obudzi nawet umarłego – śmieją się bernardyni. Zbierają się na modlitwę, potem na Eucharystię, a następnie idą do refektarza na śniadanie. A potem?