A wie pani, że pojutrze mają granicę w Ogrodnikach otworzyć? – dwie kobieciny w maseczkach rozmawiają pod smaczną reklamą przy ulicy Wileńskiej: „Ziemniaczana promocja. Kartacze odsmażane, babka, bliny litewskie”. Mniam!

Ale spiekota. Będzie burza jak nic! – ludzie pod bazyliką spoglądają w niebo. Dzwon wybija przepiękną melodię. Za białym murem na plebanii chór ćwiczy przed procesją Bożego Ciała. Jestem pod wrażeniem czystego śpiewu. Za chwilę rozpocznie się suma. Kościół nabity. Pierwsze czytanie po polsku, drugie po litewsku. Ewangelia odwrotnie: najpierw w języku naszych wschodnich sąsiadów. Słowo klucz? Chleb, duona.

Byłem tu kilkadziesiąt razy. Jak magnes przyciąga mnie historyczna wielokulturowość tego miejsca, które ukryło się wśród jezior na dzisiejszych Kresach. Po uliczkach uśpionego miasteczka przed wojną spacerowali Polacy, Litwini, Żydzi, Białorusini (zjeżdżali tu na targ!), Rosjanie, Cyganie i Niemcy. Katolicy, luteranie, prawosławni i staroobrzędowcy.

A mury runą, runą, runą

„Niech ustaną spory i runą mury podziałów” – jak mocno brzmią w ogromnej podominikańskiej bazylice słowa modlitwy wiernych. W mieście, które przed stu laty przechodziło z rąk do rąk. Ruszamy! „Święty Boże!” – rozbrzmiewa przy pierwszym ołtarzu. Šventas, Šventas, Šventas – odpowiada echem ołtarz trzeci, położony po drugiej stronie parku. Przed laty spod bazyliki ruszały dwie procesje: polska i litewska. Od lat idą razem. Dwa narody ramię w ramię.