W Lukce krucyfiks jest znany jako Volto Santo – Święte Oblicze. W XX w. historycy sztuki ustalili, że pochodzi on najprawdopodobniej z drugiej połowy XII w. Osobliwe jednak było to, że istnieją już świadectwa o jego wcześniejszym kulcie, i to nie tylko w Toskanii, ale i w innych krajach średniowiecznej Europy, zwłaszcza wśród pielgrzymów, którzy modlili się przy nim w drodze do Rzymu. Najstarszy dokument pochodzi z 1050 r. W 1087 r. król Anglii Wilhelm II składał przyrzeczenie, powołując się właśnie na ten krzyż. Wspomina o nim również Dante. Krucyfiks z Lukki od zawsze uchodził za cudowny. Przedstawia bowiem – jak twierdzono - prawdziwe oblicze Chrystusa, acheiropoietos - nie wykonane ręką człowieka.

Ze względu na te świadectwa przypuszczano więc, że krucyfiks, który dotrwał do naszych czasów, jest prawdopodobnie kopią wcześniejszego, który uległ zniszczeniu. Uczeni z Narodowego Instytutu Fizyki Nuklearnej we Florencji ostatecznie obalili te teorie. Wykonane przez nich badania wykazały, że zarówno drewno, jak i fragmenty przylepionej do krzyża tkaniny są o wiele starsze, niż przypuszczano