Stworzony przez poznańską pisarkę oraz jej córkę Emilię Kiereś może stanowić dobrą zabawę i przynieść wieloraki pożytek. Podróże i spotkania, wspomnienia, refleksje i żarty, składające się na mozaikowość tej książki, uzupełniają wiedzę o życiu autorki i jej brata – Stanisława Barańczaka, a zarazem pokazują jak w zwierciadle nasze życie. Pisarka ma wyjątkowy zmysł opowiadania anegdot, z których każda mogłaby funkcjonować oddzielnie, z elementem dialogu, konceptem i zaskakującą puentą. Jest ich wiele, a o otaczającym świecie mówią więcej niż niejedno opracowanie socjologiczne. Przeplatają się z celnymi aforyzmami i dłuższymi opisami, co decyduje o wyjątkowej dynamice lektury.

Są to zarazem okruchy tej gleby, z której wyrosła sama pisarka oraz jej córka. Nosimy w sobie przecież pamięć przeszłych pokoleń, historii i przeczytanych lektur. Czasem, w rozbłysku słów, mgnieniu skojarzeń, powracają one do nas – także w hasłach tej niezwykłej encyklopedii. Urzeka mądra pochwała stołu, „centrum życia rodzinnego”, mebla potrzebnego do godnego spożywania posiłków i do dobrych rozmów, przy których patrzy się sobie w oczy. Przy okazji pojawia się dyskretna lekcja nakrywania stołu, tak by był dziełem sztuki i cieszył wzrok. Wśród wielu sentencji, którymi gęsto inkrustowana jest książka, znajdziemy i mądrość przekazaną pisarce przez matkę, że praca jest błogosławieństwem. „Pamiętaj! Jest też najlepszym lekarstwem. Jeśli spotka cię kiedyś nieszczęście – nie załamuj się, pracuj!”.

Wszystko jest ułożone w porządku alfabetycznym, z wielką starannością. Autorki piszą, że w Wielkopolsce wszystko musi być porządnie i tak jest też w tej książce. Porządnie i pięknie – bo szata graficzna tej książki to istne arcydzieło sztuki edytorskiej.

Krystyna Heska-Kwaśniewicz