Biografia sługi Bożego kard. Stefana Wyszyńskiego była już wielokrotnie opisywana, a jednak warto sięgnąć po wydaną niedawno publikację „Prymas Stefan Wyszyński. Biografia”, przygotowaną zapewne z myślą o tegorocznej beatyfikacji, której termin z powodu pandemii przełożono.

Największym walorem pracy jest jej konstrukcja. Autorom udało się stworzyć udaną syntezę wątków społeczno-politycznych, religijno-duszpasterskich oraz nauczania prymasa Polski. Obszernie opisane są czas dojrzewania do kapłaństwa Stefana Wyszyńskiego, jego środowisko rodzinne, kolejne etapy edukacji i życiowych doświadczeń – najpierw jako kapłana diecezji włocławskiej, później biskupa lubelskiego, wreszcie prymasa Polski. W tej opowieści istotne miejsce zajmują opisy aktywności kard. Stefana Wyszyńskiego na forum Kościoła powszechnego, ze szczególnym uwzględnieniem jego roli w czasie Soboru Watykańskiego II oraz w kontekście tzw. polityki wschodniej Stolicy Apostolskiej, której prymas był nieraz krytycznym recenzentem. Dzięki takiemu ujęciu otrzymujemy portret nie tylko męża stanu, duchowego przywódcy narodu, ale także oryginalnego myśliciela, troskliwego duszpasterza i aktywnego uczestnika życia Kościoła powszechnego. Umiejętnie wybrano najważniejsze wątki z niezwykle obszernego życiorysu, dzięki czemu utrwalają się w świadomości czytelnika kwestie mające największe znaczenie z perspektywy zarówno historii, jak i beatyfikacji sługi Bożego.

Autorzy tej biografii postacią kard. Wyszyńskiego zajmują się od dawna. Przed rokiem wydali obszerny album, składający się z wielu nieznanych zdjęć. Wykorzystując szeroką wiedzę, budują spójną narrację o losie człowieka, który na przekór historii potrafił przeprowadzić Polskę przez okres komunizmu, aż do czasów, kiedy zmienił go w roli duchowego przewodnika narodu Jan Paweł II. Zamieszczony na końcu wybór bibliografii jest wskazówką dla zainteresowanych dalszym poznawaniem tej niezwykłej postaci, która z pewnością jeszcze długo będzie inspirować kolejne pokolenia Polaków – zarówno w wymiarze społecznym, jak i, mam nadzieję, coraz bardziej duchowym.

Andrzej Grajewski