Magdalena Dobrzyniak: Arka Noego śpiewa: „Taki mały, taki duży może świętym być”. Co na to praktyka Kościoła?

Ks. Andrzej Scąber: Odpowiedź na tę dziecięcą zachętę jest wielowiekowa i bardzo bogata. Dzieci i młodzi ludzie mogą być świętymi, wystarczy przypomnieć ewangeliczne wezwanie, które Jezus kieruje do bogatego młodzieńca, pytającego, co ma czynić, by osiągnąć życie wieczne. Pan Jezus mówi mu, by zachowywał przykazania, wzywa do większego radykalizmu i pójścia za Nim. W pierwszym tysiącleciu Kościoła nie było procesów kanonizacyjnych w takim rozumieniu jak obecnie. Był tzw. kult oddolny. To ludzie decydowali, kogo uznawano za świętego. I tak od pierwszych wieków czczono niemowlęta żydowskie, które zabił Herod. Oddźwiękiem tego kultu jest święto Młodzianków, które obchodzimy w liturgii Kościoła 28 grudnia. Pierwsi męczennicy, do edyktu mediolańskiego w 313 roku, to byli ludzie bardzo młodzi, bo najczęściej jest tak, że to młodzi przejmują pewne idee rewolucyjne, a chrześcijaństwo było przecież rewolucją w sensie myśli. Na pierwszym miejscu wśród tych starożytnych męczenników trzeba wymienić świętego diakona Szczepana, pierwszego męczennika, następnie św. Tarsycjusza, który jest męczennikiem Eucharystii, patronem akolitów. Zginął śmiercią męczeńską w wieku 15 lat. Święta Agnieszka zginęła w wieku 13 lat. Jako niepełnoletnia nie mogła być prawnie przesłuchiwana, sądzona. Była więc niezdolna do składania świadectwa w sądzie, ale zdolna do przelania krwi za Chrystusa. Pamięć o tych świętych przetrwała do dziś, są wymieniani w tzw. Kanonie rzymskim, i to jest najlepszy dowód na to, że Kościół od samego początku zauważał i dzieci, i młodych ludzi, którzy dawali świadectwo Chrystusowi i żyli Jego nauką.

To są przykłady świętości osiąganej drogą męczeństwa. Czy Kościół w tamtych czasach wynosił na ołtarze dzieci i nastolatki niebędące męczennikami?