Z języka greckiego nazywano ten obchód Pentekoste, czyli dzień pięćdziesiąty. W kalendarzu żydowskim było to drugie wielkie doroczne święto izraelskie. Do Jerozolimy ściągały rzesze żydowskich pielgrzymów z całego rzymskiego imperium. Podczas obchodów czytano biblijne teksty opowiadające o przymierzu, jakie Bóg Izraela zawarł ze swym ludem na górze Synaj, tam, gdzie ogłosił Dekalog. Wspominano również te chwile z dziejów narodu wybranego, gdy dokonywało się odnowienie przymierza synajskiego. W takim historycznym kontekście nastąpiło zesłanie Ducha Świętego na wspólnotę uczniów Chrystusa. Obdarowani Duchem Świętym, z Jego mocą i odwagą wyszli z Wieczernika, by głosić jerozolimskim pielgrzymom „sprawę Jezusa z Nazaretu”. A ci dziwili się, że słyszą nauczanie w swym ojczystym języku.

Ciekawie wygląda owa lista słuchaczy. Na początku są wymienieni Partowie i Medowie, Elamici i mieszkańcy Mezopotamii. Następnie autor przechodzi do mieszkańców Judei, Kapadocji, Pontu i Azji, Frygii oraz Pamfilii, Egiptu i tych części Libii, które leżą blisko Cyreny. To już nie narody, ale prowincje rzymskiego imperium. A potem wymienia „przybyszów z Rzymu” i na koniec dodaje „Żydów oraz prozelitów” – to kategorie wyznaniowe, a także „Kreteńczyków i Arabów”, którzy reprezentują mieszkańców wysp i stałego lądu. Świadkami zesłania Ducha Świętego stali się reprezentanci całego ówczesnego świata. I tu dokonało się coś, co jest jakimś przedziwnym paradoksem. Chrystus, wstępując do nieba, mówił swoim uczniom: „Gdy Duch Święty zstąpi na was, otrzymacie Jego moc i będziecie moimi świadkami… aż po krańce ziemi”. Oto krańce ziemi, które przybyły do Jerozolimy na Święto Tygodni, w dniu zesłania Ducha Świętego, już usłyszały orędzie o zbawieniu. Teraz przychodzi im czekać, aż do nich przybędą głosiciele Dobrej Nowiny.•