Lipiec 2002 roku nie należał do łagodnych. Środkowo-wschodnia część Europy doświadczyła gwałtownych burz. Świeżo upieczony proboszcz przedzierał się samochodem przez ścianę deszczu, myśląc z przerażeniem o swoim remontowanym kościele, z którego zdjęto dach. Do wielkich uroczystości ku czci jego patrona pozostał niespełna rok. Straty mogły być nie do naprawienia. Pozostało jedno – zwrócić się właśnie do patrona remontowanej świątyni. – Jak ci zależy, to broń! – popłynęło do nieba zza kierownicy. Skutecznie. Bo choć w prawie całej gminie Brzesko ulicami płynęły rwące nurty wody, na sanktuarium w Szczepanowie nie spadła właściwie ani jedna kropla deszczu. Widać świętemu Stanisławowi zależało.

Dwóch papieży

Zależało i rodzicom przyszłego świętego na tym, by się narodził. Bo rzecz, jak to często w takich historiach bywa, rozpoczęła się od modlitwy o dziecko. Wielisław, właściciel Szczepanowa, i jego żona Bogna (spokrewnieni z królem Bolesławem Śmiałym) długo nie mogli się go doczekać. Modlili się o dziecko i w tej intencji wybudowali kościół pod wezwaniem świętej Marii Magdaleny. Drewniana świątynia, będąca jedną z pierwszych na terenie Polski, uległa zniszczeniu, na jej miejscu powstała inna, również drewniana, wybudowana być może z okazji kanonizacji św. Stanisława. To na jej fundamentach w 1470 roku Jan Długosz postawił gotycką budowlę. W latach 1911–1914 został do niej dobudowany kościół neogotycki. Tak dzisiaj prezentuje się to sanktuarium, ogłoszone przez Jana Pawła II bazyliką. I to papież Polak wraz ze swoim następcą – Benedyktem XVI witają dziś pielgrzymów wchodzących do bazyliki.