Potrzebowali jeszcze „duchowego mleka”, aby dojrzeć do przyjmowania „pokarmu stałego”. Małemu dziecku nie można proponować kotleta schabowego. Musi do niego dorosnąć. Chrystusowe powołanie: „pójdź za Mną” musi być doprowadzone do ostatecznych konsekwencji. Nasz Pan zostawił nam wzór – „gdy Mu złorzeczono, nie złorzeczył, gdy cierpiał, nie groził. On sam w swoim ciele poniósł nasze grzechy na drzewo, abyśmy przestali być uczestnikami grzechów, a żyli dla sprawiedliwości – krwią Jego ran zostaliście uzdrowieni”.

Zbyt wzniosłe wzory postępowania zazwyczaj prowadzą do porażki tych, którzy usiłują im sprostać. Co znaczy „dobrze czynić i znosić cierpienia”? Nie zapomnę klęski, jaką poniosłem na katechezie dla piątej klasy, gdy usiłowałem wyjaśnić, na czym polega Jezusowa miłość do nieprzyjaciela i odpowiadanie dobrem na zło. „Mój tata zawsze mi mówi – poderwał się jeden chłopiec – że gdy ktoś fika, mam mu dać w dziób”. Co zrobić wobec takiej instrukcji męskości? Diabelską pedagogię da się od razu rozpoznać po brutalności: swego przeciwnika masz pobić, zmiażdżyć, odnieść triumf. Tylko Jezus zastosował strategię odwrotną. Bóg zwycięża, dając się paradoksalnie pokonać: „gdy my umieramy, wy otrzymujecie życie” (por. 2 Kor 6,9). Do takiej miłości w wymiarze krzyża trzeba dorosnąć. Wiedział o tym dobrze stary apostoł. Wiedział, co znaczy być mocnym w deklaracjach, a w chwili próby skapitulować. Chrystus poprowadził go umiejętnie od zdrady i zaprzaństwa do pytania: „kochasz Mnie?”. Miał pójść tam, dokąd na razie iść nie chciał: w stronę uwielbienia Boga oddaniem własnego życia.

To wyjaśnia, dlaczego św. Faustynę pociągnął za sobą dostrzeżony podczas zabawy w łódzkim parku Wenecja udręczony Zbawiciel i jaką siłą zadziałał na brata Alberta Chrystus z obrazu „Ecce Homo”. Jesteś gotowy dla Niego cierpieć, Jemu się oddać? Św. Franciszek chętnych do wstąpienia w jego ślady przepuszczał przez próbę upokorzenia i zlekceważenia. „Gdy w takich chwilach odnajdujesz w sobie radość doskonałą – wyjaśniał – to znak, że Chrystus w tobie się zakorzenił. W żaden inny sposób nie da się wytłumaczyć, dlaczego ktoś chce uczestniczyć w drwinach ze względu na Jezusa, dlaczego ktoś przyjmuje chorobę i cieszy się z dźwigania wraz z Nim zbawiającego ten świat krzyża, i dlaczego ktoś jest gotowy wziąć na siebie udrękę i zmęczenie drugiego. „Nie ma piękniejszej nagrody – mawiał ks. Dolindo – niż móc cierpieć wraz z Chrystusem z miłości do Boga”. •