Wierzę w Opatrzność – mówił do swoich poddanych Franciszek II w oblężonej Gaecie. Niedługo potem „mały Hiob”, jak nazwał go papież Pius IX, ostatecznie stracił królestwo, którym władał niecałe dwa lata. Nie było to jedyne nieszczęście, jakiego w życiu doświadczył. Franciszek nie pamiętał matki, Marii Krystyny, która zmarła dwa tygodnie po porodzie (w 2014 roku została beatyfikowana). Jego jedyna córka, Maria Krystyna Pia, przeżyła tylko trzy miesiące. Wielu historyków przedstawia go jako osobę o słabym charakterze. Tymczasem Franciszek przeprowadził rozsądne reformy i był wierny do końca temu, w co wierzył.

Fiołki w Neapolu

Franciszek z Asyżu Maria Leopold, nazywany przez neapolitańczyków Franceschiello, objął tron jako 23-latek. Jeszcze w styczniu 1859 roku wziął ślub – jego żoną została 18-letnia Maria Zofia Wittelsbach, księżniczka bawarska, siostra cesarzowej Sissi – a w maju po śmierci ojca musiał wziąć odpowiedzialność za rządy nad Królestwem Obojga Sycylii. Państwo mające 112 tys. km kw. zajmowało całe południe obecnych Włoch z Sycylią i innymi wyspami. Królestwo ze stolicą w Neapolu było najbogatszą częścią Półwyspu Apenińskiego. Łączna wartość kapitałów znajdujących się w obiegu wynosiła ponad 440 mln lirów, czyli 2/3 kapitału wszystkich państw Italii. Powstały tu pierwsze w Italii linie kolejowe, a na Morzu Śródziemnym z flotą Obojga Sycylii mogli rywalizować jedynie Anglicy. W tutejszych stoczniach skonstruowano pierwszy na świecie parowiec z napędem śrubowym, a powstanie Teatru Świętego Karola (kilkadziesiąt lat przed zbudowaniem mediolańskiej La Scali, która była zresztą nieco mniejsza) uczyniło Neapol światową stolicą opery.