1.Nawet nasze kościoły opustoszały. Druga niedziela wielkanocna to Niedziela Miłosierdzia, Bożego miłosierdzia! Pierwszym darem Zmartwychwstałego jest pokój. Boże miłosierdzie pokonuje zamknięte drzwi. Pan odnajduje nas tam, gdzie jesteśmy pozamykani w czterech ścianach naszych lęków. W jakim stanie zobaczy nas Jezus? Obawiam się, że w nie najlepszym. Tym bardziej potrzebujemy takiego spotkania i pokoju, którego sami nie wytwarzamy. To pokój, który jest Jego darem, jest owocem Paschy, pojednania ziemi z niebem.

2. „Uradowali się zatem uczniowie, ujrzawszy Pana”. Rozumiemy ich radość. My jednak nie widzimy Zmartwychwstałego tak jak oni. Możemy Go zobaczyć tylko przez wiarę. W każdym z nas mieszka Tomasz, który chciałby widzieć. Może dlatego Jezus kazał św. Faustynie namalować obraz, który ma być „ilustracją” dzisiejszej Ewangelii. Jezus pokazuje swoje rany, z których promieniuje łaska przebaczenia. Jego dłoń jest wzniesiona tak samo jak dłoń kapłana, który udziela rozgrzeszenia. Wśród mnóstwa filmików krążących na YouTubie znalazłem i taki, który przedstawiał kapłana zachęcającego do oklejania drzwi domów w czasie pandemii wizerunkiem Jezusa Miłosiernego. Kapłan tłumaczył, że nie chodzi o magię, ale o wiarę w moc Jezusa, który obiecuje nam coś więcej niż obronę przed zarażeniem, obiecuje ratunek w chwili śmierci. W „Dzienniczku” znajdujemy takie słowa Jezusa: „Obiecuję, że dusza, która czcić będzie ten Obraz, nie zginie. Obiecuję także już tu na ziemi zwycięstwo nad nieprzyjaciółmi, a szczególnie w godzinie śmierci. Ja sam bronić będę ją jako Swej chwały”. Warto utkwić swój wzrok w Jezusie Miłosiernym.

3. „Którym odpuścicie grzechy, są im odpuszczone…”. Koronawirus zaatakował także spowiedź. Wielu z nas nie było u świątecznej spowiedzi. Korzystaliśmy z pozasakramentalnej drogi do pojednania z Bogiem poprzez akt żalu doskonałego. Kiedy ustanie epidemia, powróćmy koniecznie do spowiedzi. To wielki „kanał” Bożego Miłosierdzia, który nie może zostać porzucony. Raz jeszcze sięgnijmy do „Dzienniczka”. Jezus mówi: „Kiedy się zbliżasz do spowiedzi, wiedz o tym, że ja sam w konfesjonale czekam na ciebie, zasłaniam się tylko kapłanem, lecz sam działam w duszy. Tu nędza duszy spotyka się z Bogiem miłosierdzia. Powiedz duszom, że z tego źródła miłosierdzia dusze czerpią łaski jedynie naczyniem ufności. Jeżeli ufność ich będzie wielka, hojności mojej nie ma granic”.

4. „Pan mój i Bóg mój”. To wyznanie wiary św. Tomasza jest swego rodzaju podsumowaniem całej Ewangelii św. Jana, która zaczyna się od słynnego Prologu o Słowie, które stało się ciałem i zamieszkało między nami. „Oglądaliśmy Jego chwałę, chwałę, jaką Jednorodzony otrzymuje od Ojca” (J 1,14). Ta chwała zakryta na krzyżu, rozbłysła w zmartwychwstaniu. Tomasz chciał zobaczyć i wtedy uwierzył. My w Kościele wierzymy świadectwu tych, którzy widzieli. Powtórzmy dziś wyznanie wiary Tomasza. Słowo „mój” jest także istotne.