Dekret rządowy zakazał wszelkiej publicznej aktywności związanej z kultem, z wyjątkiem pogrzebów. Premier nawoływał, by Francuzi ograniczyli kontakty do minimum. Wobec lekceważącej postawy dużej części społeczeństwa, dwa dni później prezydent ogłosił le confinement, całkowitą izolację. Sześciokrotnie powtórzył, że jesteśmy na wojnie z niewidzialnym wrogiem. Jak w ciągu tych kilku dni zmieniło się życie?

Życie wioski w czasach zarazy

Saint-Sauveur-sur-Tinée, wioska, w której mieszkam, położona jest w centralnej części doliny rzeki Tinée i jest jej strategicznym punktem. Znajdują się tu koszary żandarmerii, Collège Saint-Blaise z internatem (odpowiednik polskiego gimnazjum), poczta, instytucje związane z utrzymaniem dróg dojazdowych do dwóch stacji narciarskich. Do wieczora 16 marca w mieście toczyło się aktywne życie. Jedynie brak niedzielnej Mszy św. zdawał się burzyć dotychczasowy porządek. Dziś na ulicach nie widać prawie nikogo. Francuzi, tak chętnie spędzający czas przy fontannie, na placu przed merostwem czy nad rzeką, pozostają w swoich czterech ścianach. Nic dziwnego. Aby wyjść z domu, trzeba wypełnić specjalną deklarację, w której należy podać powód opuszczenia domu, datę i godzinę. Motywów może być kilka: zakupy pierwszej potrzeby (najbliższy sklep znajduje się w wiosce oddalonej o 14 km), nieodzowna wizyta lekarska lub pomoc starszej osobie w rodzinie albo dojazd do pracy udokumentowany poświadczeniem pracodawcy. Wyjście w celach rekreacyjnych zostało ograniczone do 1 godziny i 1 kilometra od domu. Sankcje za złamanie zakazu bywają dotkliwe. Każde nieuzasadnione wyjście z domu jest karane wysokim mandatem, a kontrole żandarmów odbywają się regularnie.