UCZEŃ

„Zapiski więzienne” kardynała Stefana Wyszyńskiego zawierają szczegółowy opis tego pojmania: „Poszedłem na górę i zaraz udałem się na spoczynek. Bodaj pół godziny później usłyszałem kroki skierowane do mego mieszkania. Przyszedł ksiądz Goździewicz. Melduje, że jacyś panowie przyszli z listem od ministra Bidy do biskupa Baraniaka i proszą o otwarcie bramy (…). Istotnie, w bramie stało kilka osób i mocno szturmowało klamkę (…). Już dobrze wiedziałem, kto nas odwiedza. Zszedłem na dół i kazałem otworzyć bramę”. Kilka chwil później jeden z przybyłych po prymasa ludzi został skaleczony przez psa, który rzucił się na niego. Wyszyński zapisał: „Wróciłem do przedsionka, by zaopatrzyć rannego”. Tak rozpoczęła się historia uwięzienia Prymasa Tysiąclecia, męża stanu, którego totalitarne państwo ze strachu musiało zamknąć na klucz, nie mając świadomości, że działa w ten sposób przeciwko samemu sobie. „Byłoby coś niedojrzałego w tym, gdybym ja nie zaznał więzienia” – podsumował ten pierwszy dzień prymas Wyszyński. I dodał: „Dzieje się więc coś bardzo właściwego; nie mogę mieć żalu do nikogo. Chrystus nazwał Judasza »przyjacielem«. Nie mogę mieć żalu do tych panów, którzy mnie otaczają i byli dla mnie dość grzeczni. Oni mi przecież pomagają do dzieła, którego nieuchronność od dawna była oczywista dla wszystkich. Muszę doceniać to, co mnie od tych ludzi spotyka”.