Unikają wrogich radarów i wykrywaczy termolokacyjnych, ich własne radary także są trudne do zauważenia przez wroga, osiągają pręd­ko­ść naddźwiękową bez dopa­la­cza, a przede wszystkim są wyposażone w elektronikę pozwalającą kontrolować pole walki i przekazywać informacje innym jednostkom. To niektóre cechy myśliwców piątej generacji. Polska kupuje 32 myśliwce F-35 A z pakietem logistycznym i szkoleniowym. Zapłacimy za to 4,6 mld dol., ale wydatki nie skończą się w momencie wprowadzenia maszyn do hangaru.

Przewaga w powietrzu

– Musimy zapewnić naszym żołnierzom przewagę albo przynajmniej równowagę w powietrzu – tłumaczy Michał Jach, poseł PiS, były wojskowy. – Co nam po nowoczesnych siłach lądowych, jeśli w powietrzu przeciwnik, w domyśle Rosja, będzie robił co chce?

F-16, najnowocześniejsze jak dotąd myśliwce będące na wyposażeniu polskiej armii, to maszyny czwartej generacji. „Szesnastki” osiągają prędkość 2 machów, czyli ponad 2 tys. km/h. Górują tym nad F-35, które można rozpędzić tylko do 1,6 Ma. To jednak jedyna przewaga. F-35 należy do samolotów typu stealth, trudnych do wykrycia przez wroga. Dzięki temu może podlecieć bliżej celu, nie będąc w zasięgu broni przeciwlotniczej. Gdyby osiągały zbyt dużą prędkość, wytwarzałyby temperaturę, którą wykryłyby czujniki. Model Block 4, na który zdecydowała się Polska, może przenosić w lukach do 6 przeciwlotniczych rakiet AMRAAM lub inne uzbrojenie. Jeśli trzeba zabrać więcej pocisków – może to być do 8 ton ładunku – trzeba je podczepić pod skrzydłami, ale wtedy samolot staje się łatwiej wykrywalny. Za pomocą czujników pilot kontroluje sytuację wokół maszyny bez konieczności kierowania radaru w określoną stronę. Może przekazywać dane innym samolotom, a także wojskom lądowym, które dzięki temu mogą być dużo lepiej niż dotychczas zorientowane w sytuacji na froncie.