Władimir Putin rządzi Rosją od 2000 r., kiedy to schorowany Borys Jelcyn nieoczekiwanie przekazał mu urząd prezydencki, w zamian zyskując gwarancje bezpieczeństwa dla siebie i całego klanu. Putin z umowy lojalnie się wywiązał. Nikomu z otoczenia Jelcyna krzywda się nie stała. Później samodzielnie wygrał wybory prezydenckie w 2000 i 2004 r. W 2008 r. ustąpił na rzecz Dmitrija Miedwiediewa, ale powrócił w 2012 r. Następnie przedłużył swe urzędowanie na kolejnych 6 lat, wygrywając wybory w 2018 roku.

Czwarta sześcioletnia kadencja prezydencka Putina kończy się w 2024 r. i konstytucja uniemożliwia mu jej kontynuację. Musi więc szukać rozwiązań, które umożliwią mu decydowanie o życiu politycznym Rosji, kiedy jej prezydentem będzie ktoś inny.

Wzorem Nazarbajewa

15 stycznia prezydent Putin wystąpił z dorocznym orędziem przed Zgromadzeniem Federalnym (połączonymi izbami parlamentu). Nie zapowiedział wprowadzenia nowej konstytucji, o czym wcześniej się mówiło, ale daleko idącą nowelizację przepisów ustawy zasadniczej obowiązującej od 1993 r. Istotą zaproponowanych zmian jest pewna decentralizacja głównego ośrodka władzy poprzez zwiększenie uprawnień władzy ustawodawczej, jednak Rosja nadal miałaby być „silną republiką prezydencką”. W opinii Putina Rosja jest krajem zbyt rozległym i zróżnicowanym, aby mogła być skutecznie zarządzana w systemie parlamentarnym, z niestabilnym ośrodkiem władzy wykonawczej, podatnym na wpływy wielu różnych czynników. To diagnoza racjonalna, wyrastająca zarówno z historycznego doświadczenia Rosji, jak i złożoności tego największego terytorialnie państwa na świecie, wieloetnicznego i zamieszkałego przez wyznawców wielu religii.