Zgodnie z przepisami Prawa Mojżeszowego kobieta, która urodziła dziecko, była nieczysta. Chodzi oczywiście o nieczystość rytualną, a nie moralną. Nie mogła ona brać udziału w zgromadzeniach liturgicznych aż do czasu oczyszczenia, który przypadał 40 dni po porodzie, jeśli urodziła chłopca, a 80 dni w przypadku dziewczynki. Częścią uroczystości oczyszczenia była procesja kobiet, które towarzyszyły matce dziecka przy porodzie. Kobiety szły z gromnicami w kierunku ołtarza. Dlatego ten dzień nazywa się czasem świętem Matki Bożej Gromnicznej.

Właśnie procesja kobiet z gromnicami zajmuje całą lewą stronę kompozycji. Osoba idąca z przodu niesie jednak także koszyk z dwiema synogarlicami. To znak, że jednocześnie odbywa się ofiarowanie Jezusa. Każdy syn pierworodny był bowiem ofiarowany Bogu. Rodzice składali go w ręce kapłana, a następnie „wykupywali” za symboliczną opłatą. Taką „opłatą” dla osób niezamożnych zwyczajowo była para synogarlic lub gołębi.

Prawa strona obrazu pokazuje scenę, która poprzedziła ofiarowanie. Maryja i Józef stoją w środku, u góry obrazu. Matka Boża składa pobożnie dłonie, kiedy Dzieciątko bierze na ręce starzec Symeon. Był to człowiek, któremu Duch Święty kiedyś objawił, że nie umrze, dopóki nie zobaczy Mesjasza. Natchniony przez Ducha przyszedł do świątyni akurat wtedy, gdy Maryja i Józef nieśli Jezusa na ceremonię ofiarowania.

Symeon, trzymając Zbawiciela, mówi: „Teraz, o Władco, pozwól odejść słudze Twemu w pokoju, według Twojego słowa. Bo moje oczy ujrzały Twoje zbawienie, któreś przygotował wobec wszystkich narodów: światło na oświecenie pogan i chwałę ludu Twego, Izraela” (Łk 2,29-32).

Leszek Śliwa