Tytus urodził się w 4 stycznia 1915 roku w Vajnory. Był najstarszym dzieckiem Jana i Agnieszki, miał ośmioro rodzeństwa. W dzieciństwie dużo chorował. W 1925 roku miała miejsce parafialna pielgrzymka z Vajnor do pobliskiego narodowego sanktuarium Matki Bożej Bolesnej w Šaštyníe. Chłopiec nie mógł w niej uczestniczyć z powodu zdrowia, jednak gdy pątnicy wracali poprosił ojca o wyniesienie go przed dom, po ujrzeniu pątników poprosił o ponowne wniesienie do domu. Został uzdrowiony i w wieku 10 lat przyrzekł Maryi, że „będzie jej synem na zawsze” i zostanie salezjaninem.

Początkowo rodzice chcieli odwieść go od tego pomysłu, mówiąc, że nie mają pieniędzy na szkołę. Tytus jednak przez 2 lata pozostawał nieugięty. Poprosił, by na szkołę rodzice przeznaczyli pieniądze, które przeznaczyliby na jego pogrzeb. Ostatecznie został przyjęty do szkoły salezjańskiej.

W 1931 r. wstąpił do nowicjatu, w 1938 roku złożył śluby wieczyste. We Włoszech w 1940  roku otrzymał święcenia kapłańskie, a następnie wrócił na Słowację. Dwa lata później zaczął studia z chemii i matematyki, by w przyszłości uczyć w salezjańskich szkołach.

Po II wojnie światowej pozostał nieugięty wobec reżimu komunistycznego. W 1946 roku stanął w obronie znaku krzyża, co skończyło się jego zwolnieniem ze szkoły, w której uczył. Kiedy czechosłowacki reżim komunistyczny zakazał zakonów w kwietniu 1950 r. i zaczął deportować konsekrowane osoby do obozów koncentracyjnych, ks. Zeman zaczął organizować potajemne podróże do Turynu, aby umożliwić zakonnikom ukończenie ich studiów.

Dwie wyprawy się udały. Pierwsza, w której wzięło udział osiem osób, miała miejsce w sierpniu 1950 roku. Ks. Tytus towarzyszył młodym salezjanom aż do samego Turynu. Spotykał się wtedy z przełożonym generalnym ks. Piotrem Ricaldone i poinformował go o sytuacji Kościoła i zgromadzenia w Czechosłowacji. Wrócił do kraju i zorganizował drugą grupę do przerzutu w październiku 1950. Podczas trzeciej, w kwietniu 1951, niestety został aresztowany.

Ks. Tytus Zeman został uznany za przywódcę grupy, a także szpiega amerykańskiego i watykańskiego. Groziła mu kara śmierci. Od kwietnia rozpoczął się czas nieludzkich przesłuchań, tortur, psychicznego i fizycznego niszczenia. W dniach od 20 do 22 lutego 1952 r. odbył się jego pokazowy proces. Skazano go na 25 lat bezwarunkowego pozbawienia wolności. W więzieniu nadal był torturowany i poddawanym tzw. eksperymentom z uranem. Więzienie zrujnowało mu zdrowie. W 1964 roku został warunkowo zwolniony z więzienia, ale nadal był śledzony. Zamieszkał u swojego brata. W tajemnicy sprawował Eucharystię, spowiadał, spotykał się z salezjanami. Komuniści z czasem pozwolili mu sprawować Eucharystię w pustym kościele, a niedługo przed śmiercią także z ludźmi. Zmarł na zawał serca w 1969 roku. Władza, widząc, że jego życie dobiega końca, objęła go amnestią, z datą wsteczną. Nie chciała, aby umarł jako męczennik i wiezień. 

Mowę pogrzebową wygłosił ks. Andrej Dermek, inspektor salezjanów, w której odniósł się do całego życia ks. Tytusa. Podkreślił jego ofiarę, a także wierność: Kościołowi, zgromadzeniu oraz Ojczyźnie. Przemówienie zakończył prośbą:

„Niech na twoim pomniku nie będzie napisu „Odpoczywa w pokoju!”. Nie odpoczywaj. W imieniu Kościoła prosimy cię: „Nie odpoczywaj, pomagaj nam!”. Jesteś kapłanem – pomagaj duszom. Jesteś synem księdza Bosko – pomagaj młodym duszom i przygotuj miejsce dla nas i dla nich!”.

Ks. Zeman przebaczył swoim oprawcom. Jego męczeństwo przyniosło owoce. Sędzia, który skazał go, przyznał się później do winy, nawrócił się i publicznie, na kolanach, błagał o wybaczenie mu tego, co zrobił. Dyrektor szkoły, który kazał zdjąć krzyże, umarł pojednany z Bogiem i Kościołem.

Beatyfikacja ks. Zemana odbyła się 30 września 2017 roku. 

Tekst na podstawie:
Błogosławiony ks. Tytus zeman sdb, męczennik za powołania duchowne
Ks. Titus Zeman
Świętość salezjańska 
Obrońca powołań