Trudno nam dziś sobie wyobrazić, jakim gigantem w Izraelu był ostatni prorok Starego Testamentu. Sam Jezus dał przecież o nim świadectwo, że „między narodzonymi z niewiast nie powstał większy od Jana Chrzciciela” (Mt 11,11). „Głos wołającego na pustyni” był tak potężny, że „ciągnęła do niego cała judzka kraina oraz wszyscy mieszkańcy Jerozolimy i przyjmowali od niego chrzest w rzece Jordan, wyznając przy tym swe grzechy” (Mk 1,5).

Ewangelista Łukasz mówi o tłumach schodzących się nad Jordan, aby przyjąć chrzest nawrócenia. Jan musiał wstrząsnąć sumieniami tak bardzo, że potrzeba nawrócenia i pokutowania wezbrała w niemal całym narodzie. „Cały lud, który Go słuchał, nawet celnicy przyznawali słuszność Bogu, przyjmując chrzest Janowy” – czytamy.

Widok w kolejce do chrztu tych ludzi, uważanych za kolaborantów i cynicznych wyzyskiwaczy, musiał robić wrażenie. Czy był wśród nich celnik Mateusz? Czy był tam też jego kolega po fachu – Zacheusz z pobliskiego Jerycha? Można odpowiedzieć pytaniem: A jak to się stało, że Mateusz w jednej chwili zostawił komorę celną i poszedł za Jezusem? Jak to możliwe, że Zacheusz po spotkaniu z Jezusem zadeklarował odstąpienie połowy majątku ubogim, a skrzywdzonym czterokrotne wynagrodzenie? Czy byłoby to realne ot tak, z marszu? Ci ludzie zostali PRZYGOTOWANI. Wszyscy ci, którzy wrócili odmienieni znad Jordanu, stali się jak biegacze w blokach startowych. Czuli, że zaraz coś się wydarzy i że będzie to coś, co przerośnie ich samych. Skorupy, którymi opancerzone były ich serca, już popękały. To Jan doprowadził ich do takiego stanu ducha, że stali się zdolni przyjąć Syna Człowieczego.