Gazowe kleszcze Rosji 30 października 2019 r. zaczęły coraz mocniej zaciskać się wokół Europy Środkowej. Tego dnia Dania wydała zgodę na budowę przez swoje wody terytorialne ostatniej brakującej części rurociągu Nord Stream 2. W tym samym dniu prezydent Władimir Putin przebywał z wizytą w Budapeszcie, gdzie premier Viktor Orbán ogłosił chęć jak najszybszej realizacji europejskiej odnogi gazociągu TurkStream. Wcześniej zielone światło dla budowy dały Bułgaria i Serbia. Izolacja Rosji przez Unię Europejską pozostaje już tylko iluzoryczna, polityczno-gospodarcze wpływy Kremla na naszym kontynencie znów szybko rosną. Stany Zjednoczone wbrew wcześniejszym zapowiedziom nie będą torpedować rosyjskich projektów. Szczególnie trudna staje się sytuacja Ukrainy, której grożą kolejne zakręcenia gazu przez Moskwę i szantażowanie niekorzystną renegocjacją umów tranzytowych.

Fikcja unijnej solidarności

Historia budowy Nord Stream 2 pokazuje, że gdy w grę wchodzą wielkie pieniądze, kraje tzw. starej Unii ignorują europejską solidarność i przestrzeganie unijnego prawa. Idee, o których tak często lubią przypominać innym krajom, szczególnie Polsce. Nord Stream 2 to projekt szkodliwy dla środowiska i niebezpieczny politycznie. Jego budowa rozpoczęła się w maju 2018 r. mimo obowiązujących w tym czasie unijnych sankcji na Rosję.

Rosja pozyskała do projektu wpływowych partnerów politycznych i biznesowych w Europie Zachodniej: niemieckie koncerny energetyczne Uniper oraz Wintershall, francuskie Engie, brytyjsko-holenderski Shell i austriacki OMV. Dwunitkowy gazociąg o łącznej długości 1230 km, położony na dnie Morza Bałtyckiego, ma mieć moc przesyłową 55 mld m sześc. rocznie.