Czynnie dążyli do obalenia komunizmu. Krytykowali Okrągły Stół, słusznie uważając, że zapewni on bezkarność członkom PRL-owskiej władzy. Jednak po 1989 r. nie zaistnieli w życiu politycznym. Wybór założyciela Solidarności Walczącej Kornela Morawieckiego do Sejmu w 2015 r. i honory, jakie odebrał po śmierci, można uznać za symboliczne docenienie idei, którymi kierowała się ta organizacja.

Spór o metody

Solidarność Walcząca (SW) powstała na początku czerwca 1982 r. we Wrocławiu. Od Regionalnego Komitetu Strajkowego (RKS) NSZZ „Solidarność” Dolny Śląsk odłączyła się grupa działaczy, na czele z Kornelem Morawieckim. Powodem były różnice w koncepcji działalności związku w okresie stanu wojennego. Morawiecki uważał, że trzeba stworzyć scentralizowane kierownictwo podziemia i organizować uliczne demonstracje. Tamtejszy szef RKS Władysław Frasyniuk był temu przeciwny i opowiadał się za wywoływaniem comiesięcznych strajków. Po burzliwej dyskusji Morawiecki ze swoimi zwolennikami założył własną organizację pod nazwą Porozumienie Solidarność Walcząca. Wśród jej twórców i aktywnych działaczy byli m.in.: Paweł Falicki, Andrzej Kisielewicz, Romuald Lazarowicz, Cezariusz Lesisz, Wojciech Myślecki, Jan Pawłowski, Władysław Sidorowicz czy Tadeusz Świerczewski. Napisali oni wówczas w specjalnym komunikacie: „Celem jest tworzenie nowego ładu społecznego, jest walka o Rzeczpospolitą Solidarną. Podstawowym środkiem naszego działania jest budowa sieci informacyjnej, służącej propagowaniu idei solidarności społecznej w kraju i za granicą. Porozumienie jest otwarte dla wszystkich, którym idea ta jest bliska”.