Bogumił Łoziński: Coś Pana zaskoczyło na sierpniowej konwencji komitetu partii lewicowych? Jakiś nowy pomysł, rozwiązanie?

Prof. Rafał Chwedoruk: Pod tym względem nic. To była manifestacja tego wszystkiego, co potocznie uważa się dziś za lewicowość w kwestiach społeczno-gospodarczych i kulturowych. Jeśli było coś zaskakującego, to w innych aspektach. Mamy powtórkę z rozrywki. Komitet Wyborczy Sojusz Lewicy Demokratycznej idzie drogą z wyborów w 2015 r.

Wówczas nie dostali się do parlamentu, dziś mają w sondażach około 10 procent poparcia.

Partie lewicowe, z SLD i Ruchem Palikota (w którym przecież był przez długi czas Robert Biedroń) na czele, startowały jako Zjednoczona Lewica i nie przekroczyły ośmioprocentowego progu. Było to spowodowane m.in. tym, że odstraszyły od siebie część tradycyjnego elektoratu SLD, który albo nie poszedł na wybory, albo zagłosował na Platformę Obywatelską.

Co go odstraszyło?

Obecność na listach Janusza Palikota i eksponowanie tematyki kulturowo-obyczajowej.

Teraz ugrupowania te robią to samo i nie zmieniło się to, że w kwestiach światopoglądowych wyborcy SLD są raczej umiarkowani, a Wiosny i Partii Razem skrajnie liberalni. Jak na tę sprzeczność zareagują wyborcy?

Hasło kampanii lewicy brzmi: „Łączy nas przyszłość”. Tymczasem dla trzonu jej elektoratu, czyli tradycyjnych wyborców SLD, problemem jest przeszłość, którą prawica przez swoją politykę historyczną próbuje im odebrać. Chodzi nie tylko o symbole, jak zburzenie pomnika gen. Berlinga, ale też o emerytury byłych pracowników służb specjalnych PRL i w ogóle o ocenę tego okresu. Na konwencji o tych emeryturach było pół zdania w wystąpieniu Włodzimierza Czarzastego, a o PRL ani słowa. Za to znaleziono czas np. na prawa zwierząt czy rozważania, że człowiek jest istotą seksualną, jakbyśmy tego wcześniej nie wiedzieli.

Różnice dotyczą też kwestii gospodarczych.