Kim była Raffaelina Cerase? Dla świata – nikim szczególnym. Włoszką z Foggii, pobożną tercjarką. Święty kapucyn był jej duchowym kierownikiem. Z listów wyłania się osoba przeżywająca dość typowe problemy życiowe – konflikt z bratem, kłopoty z mieszkaniem, obawy o zdrowie siostry. Nade wszystko jednak zajmuje ją kwestia relacji z Bogiem.

Ojciec Pio poważnie potraktował duchowe prowadzenie, jakiego się podjął. Szczerze pisze także o swoich doświadczeniach wiary. W jednym z listów, pełen gorliwości o zbawienie innych, pisze: „Niech [Jezus] mnie opuści i pozostawi w ramionach obelg i cierpień przeznaczonych dla moich braci”. Jest rok 1914. Ojciec Pio ma wtedy 27 lat, od czterech lat jest kapłanem, jego stygmaty nie są jeszcze widoczne – to nastąpi w 1918 roku. Wtedy jego prośba się zrealizuje – na dwa lata zostanie odsunięty od spowiadania i publicznego odprawiania Mszy.