Właściwie należałoby napisać: Turcja przestaje być członkiem Sojuszu Północnoatlantyckiego. Przestaje – bo to proces jednak niezakończony, jak na razie, formalnym wystąpieniem ze struktur, ale kierunek, wydaje się, został obrany. Choć na razie wygląda to ciągle na testowanie granic, do jakich można posunąć się w graniu na dwa fronty.

Kontrakty po rosyjsku

Najbardziej czytelnym tego przejawem jest coraz bardziej demonstracyjne zacieśnianie więzów z Moskwą, przypieczętowane ostatnio zakupem rosyjskiego systemu antyrakietowego S-400, mimo ostrzeżeń strony amerykańskiej, że będzie się to wiązało z wyłączeniem Turcji z programu F-35. Krytycy takiej interpretacji zapewne powiedzą, że gdyby za kryterium lojalności w NATO przyjąć brak współpracy z Rosją, to należałoby uznać, że członkami Sojuszu już dawno przestały być m.in. Francja, Niemcy, Włochy, ostatnio również Węgry. Każdy z tych krajów prowadzi znakomite interesy z Rosją, nierzadko sprzeczne z interesami innych członków NATO.