Piszą ofiary molestowania seksualnego

publikacja 25.06.2019 13:24

Nie możemy milczeć. Dlaczego? Ponieważ pomoc otrzymałyśmy właśnie w Kościele katolickim.

Piszą ofiary molestowania seksualnego "Nieraz nawet porozumiewawcze spojrzenie osoby, która przeszła podobne cierpienie, przynosi ulgę" - piszą autorki listu Pixabay

Ostatnio media huczą o problemie Kościoła katolickiego z pedofilią. Po prześledzeniu wypowiedzi w mediach ludzi reprezentujących różne strony, biskupów, dziennikarzy, ofiar jesteśmy niejako przynaglone do zajęcia stanowiska w tej sprawie.

Jako ofiary wykorzystywania - chociaż przez oprawców spoza kręgów kościelnych - nie możemy milczeć. Dlaczego? Ponieważ pomoc otrzymałyśmy właśnie w Kościele katolickim. Możemy normalnie żyć dzięki bezinteresownej pomocy kapłanów, oddanych całkowicie Chrystusowi.

- Sama doświadczyłam molestowania w dzieciństwie przez upośledzonego sąsiada, który był znany z tego w całym mieście i chodził bezkarnie po ulicach. Jakby tego było mało, jako osiemnastolatka zostałam zgwałcona. Znam ciężar tego rodzaju doświadczeń. Na długi czas miałam żal do Boga, że na coś takiego pozwolił. Po kilkunastu latach zaczęłam wracać do Kościoła na serio. Właśnie w Kościele doświadczyłam pomocy i miłości. Pan Bóg zatroszczył się o mnie i zaczął mnie leczyć z tych właśnie ogromnych zranień, od których ja sama uciekałam. Doświadczyłam pomocy od terapeutów, a także kapłanów, którzy bardzo subtelnie, pełni współczucia wyciągali mnie z tego bagna. Doświadczyłam wielogodzinnych rozmów z zakonnikami, kilkugodzinnych modlitw nade mną, modlitwy uwolnienia, uzdrowienia, wybaczenia. Była to nieraz z ich strony duża ofiara, poświęcony czas. Była to pomoc nieodpłatna, z czystej miłości do Chrystusa. U świeckich terapeutów za terapię się płaci i to bardzo dużo. Właśnie Ci duchowni zbierali mnie z niebiańską cierpliwością w całość z totalnego rozbicia. To właśnie kapłani modlili się za mnie, a także pościli o chlebie i wodzie, by mnie wyprowadzić z tego koszmaru. Dodam, że jako ofiara zmagałam się z wieloma konsekwencjami. Po takich przeżyciach ma się wielkie trudności z funkcjonowaniem na co dzień. Od ludzi wokół nieraz doświadczałam pogardy i obojętności; raczej patrzyli na mnie jak na człowieka, z którym jest coś nie tak, ale nikt nad tym nie chciał się pochylić. Najwięcej obojętności doznałam od tych, którzy „na salonach" wypowiadali się o krzywdzie innych i głośno zabierali głos, gorsząc się krzywdą dzieci i biednych zabijanych zwierzątek. To właśnie te osoby taką ofiarę przemocy, która stoi obok nich, kopali jak śmiecia bądź z pogardą patrzyli na wszelkie życiowe zmagania. Osoba skrzywdzona mogła usłyszeć od tych osób, że jest «puszczalską suką». I nie są to sporadyczne incydenty, bo właściwie każda z nas tego doświadczała.

- Ja także byłam taka ofiarą - jako kilkuletnia dziewczynka wielokrotnie wykorzystywana przez syna przyjaciół rodziców, do którego w nieświadomości wysyłała mnie mama. Przez całe życie niosłam ten ciężar, ciężar zniszczonego życia, nie mając z kim porozmawiać i do kogo udać się po pomoc. Jako dorosła osoba dowiedziałam się, że powinnam przejść terapię, na którą nie było mnie stać. Pomoc otrzymałam w Kościele katolickim ze strony wspaniałych kapłanów, którzy z anielską cierpliwością wysłuchiwali mnie i prowadzili drogą przebaczenia krzywdzicielowi. Modlili się nade mną, dawali wsparcie i zawsze byli gotowi pomóc. Była też pomoc na specjalnych rekolekcjach dla ofiar takich zranień".

Kościół ma narzędzia do udzielania pomocy ofiarom przemocy. Rekolekcje dla osób ze zranieniami w sferze seksualnej prowadzi profesjonalny terapeuta, zajmujący się właśnie tym zagadnieniem oraz kapłan specjalnie do tego przygotowany.

W Kościele istnieje Sychar - Wspólnota Trudnych Małżeństw - pomagająca tym, którzy zostali pozostawieni przez małżonków. Znajdują tam pomoc również ofiary przemocy w małżeństwach i rodzinach. Rozpad rodziny ma nieraz swoje źródło w trudnych doświadczeniach z dzieciństwa.

- Takich osób jak my, jest więcej. Nikt nigdy się nami nie interesował i znikąd nie mogłyśmy otrzymać pomocy. Jest to problem, o którym nieraz wiele się mówi, ale niewiele robi. Wszyscy gorszą się pedofilią, ale mało kto potrafi bądź chce pomóc. Wiele jest osób, które właśnie w Kościele otrzymują ratunek i wracają do normalnego życia. Muszę przyznać, że trochę znamy środowisko ofiar molestowania. Rozpoznajemy się nieraz na odległość; takie piętno naznacza bardzo mocno i widzimy tych, którzy cierpią podobnie. Od razu rodzi się jakaś nić porozumienia, tak jak wśród Sybiraków czy innych, którzy - doświadczywszy traumy - najlepiej potrafią siebie zrozumieć.

Jeżeli już świat zaczął sądzić za grzechy pedofilii i rozliczać sprawców, to niech to będzie osąd uczciwy. Mimo, że dotknęła nas ta trauma, media rodzi się w nas wielkie poczucie niesprawiedliwości, że rozlicza się tylko Kościół. Zdarzają się też fałszywe oskarżenia, które łamią i rujnują życie księży.

Jeżeli ktokolwiek chce pochylić się nad tym problemem, to trzeba sięgnąć do źródła i spojrzeć całościowo. Przede wszystkim możemy zadać sobie pytanie, skąd się to bierze. Faktem jest, że często pedofile są również ofiarami pedofili. Ich dewiacja ma często źródło w krzywdach, których sami zaznali. Po drugie, rodzina jest kolebką, w której człowiek się kształtuje. Kościół walczy o rodzinę, o pełne małżeństwa, ciągle i do znudzenia trąbi o wartości rodziny i wspiera jak może małżonków poprzez wspólnoty, rekolekcje, a nawet grupy terapeutyczne i doradców rodzinnych. Kościół w swoim nauczaniu broni przede wszystkim rodziny i dzieci od poczęcia. Zarzuca się mu, że jest taki konserwatywny, że nie rozumie postępu, nie toleruje rozwodów. Patrząc na statystyki, widać, że największa liczba ofiar pedofilii jest właśnie w konkubinatach, w których obca osoba, która nie jest rodzicem, wkracza do domu i w różnych sytuacjach ma dostęp do dzieci, dziewczynek i chłopców, którzy są dla niego obcy. To nie jest spojrzenie ojcowskie czy matczyne - i nigdy takim nie będzie! Sama obserwacja aktu seksualnego rodzica z kochanką, szczególnie we wczesnym wieku pozostawia w dziecku ślad jak po molestowaniu. Rodzic zakochany w swoim partnerze będzie głuchy na takie sygnały, bo kłóci mu się obraz kochanka z obrazem oprawcy. A czasem wystarczy jedna chwila, jedna kąpiel czy pięć minut, po których życie dziecka już nie będzie takie samo; i mimo młodego wieku dziecko będzie dziwnie smutne, także podczas zabaw z kolegami, którzy śmieją się i szaleją.

Nieprawdą jest, że Kościół z tym nic nie robi. W seminariach odbywają się spotkania z psychologami. Klerycy mogą korzystać z terapii, aby rozliczyć się z trudnościami przeszłości oraz aby ostatecznie zweryfikować pobudki, z jakich weszli na drogę do kapłaństwa. Stolica Apostolska wydała kilka dokumentów, dotyczących zakazu przyjmowania mężczyzn o skłonnościach homoseksualnych do seminarium i postępowania w przypadkach pedofilii (np. Instrukcja - 1922, indult Jan Pawła II  - 1994, 2002). Benedykt XVI w 2005 r. wydał instrukcję, w której stanowczo zabronił przyjmowania i dopuszczania do święceń kapłańskich osób, które praktykują homoseksualizm.

Jest jeszcze jeden aspekt, który musi wybrzmieć. Księża nie są oderwani od społeczeństwa. To są osoby dorastające pośród nas, w konkretnych rodzinach. Ośmielę się powiedzieć, że jakie jest społeczeństwo, tacy kapłani.

Zanim ktoś rzuci przysłowiowym kamieniem, najpierw niech uważnie rozejrzy się wokół, bo może koleżanka w pracy, której tak nie znosi, jest właśnie taką ofiarą przemocy we własnym domu albo dziecko sąsiadów, które jest takie niegrzeczne... Często bywa tak, że obok ciebie może być ktoś, kto jest krzywdzony, a ty przecież nie będziesz się wtrącał; może też w nieświadomości powiedziałeś jakiejś pogubionej, roztrzaskanej przez kogoś dziewczynie zdanie, które ją zabiło...

Mnie ta cała sytuacja z przypadkami molestowań w Kościele ujawnia obraz społeczeństwa. Każdy wymaga świętych kapłanów, ale kto ze świeckich dotrwał w czystości do ślubu? Jaki procent małżeństw? Jak wychować tych, którzy nie ulegną wpływowi społeczeństwa?

Grzech pedofilii nie powinien mieć miejsca w Kościele, który nie może mieć wewnątrz oprawców i to trzeba powiedzieć głośno. Ale takich oprawców nie powinno być też w rodzinie i gdziekolwiek.

- Współczujemy tym, którzy na swej drodze zamiast spotkać Chrystusa, spotkali Judasza. Wielkim bólem dla Kościoła jest też to, że niektórzy poznali tylko Judaszów, a nie poznali prawdziwych apostołów Jezusa Chrystusa, którzy na krańce świata i na największe głębiny rzucali się, by łowić pogubionych i pokaleczonych. Z olbrzymim żalem myślimy o tych, którzy nie doświadczyli w Kościele takiej miłości i przygarnięcia, przytulenia, jakiego my doznałyśmy; nie spotkali takich kapłanów, których my spotkałyśmy, którzy płakali razem z nami i nieraz milczeli godzinami, bo jedyne, co można było zrobić, to trwać w milczeniu, gdy opadała zasłona z tych ciemnych tajemnic. To są ci, którzy wytrzymali ciężar i udźwignęli to, czego nikt w naszym otoczeniu nie mógł udźwignąć. Od matki można było dostać w twarz, kiedy się powiedziało, że wujek dotykał tam, gdzie nie trzeba. Reakcja najbliższego otoczenia to często wyparcie, bo nie do uwierzenia jest fakt, że nauczyciel WF-u czy sympatyczny, lubiany przez wszystkich lekarz mógłby zrobić coś takiego. Przyjęcie prawdy sprawia trudność wszystkim ludziom bez względu na stan. Po pierwsze, trzeba uznać, że ktoś kogo znamy i lubimy, jest oprawcą. Po drugie, przyjęcie prawdy wiąże się z przyjęciem odpowiedzialności i winy za grzech; nie tylko biskup ma z tym problem, ale i matka, która sama zostawiała pięcioletnią córkę z pedofilem, nie będzie gotowa do śmierci na przyjęcie tej prawdy. Może jeszcze ciągle krzyczeć na córkę, czemu jest taka niegrzeczna i strzela fochy, dlaczego dla swojego nowego tatusia jest taka niemiła.

- W moim otoczeniu połowa koleżanek tego doświadczyła, nawet moje rodzeństwo - w mojej rodzinie nie byłam odosobnionym przypadkiem ofiary przemocy seksualnej, choć w innych okolicznościach i od innych osób. Wiele z nich zostawia dla siebie tę tajemnicę, spychając ją w podświadomość, myśląc, że już to przerobiły. W codzienności zmagają się z trudnościami z tego wynikającymi (depresje, fałszywe poczucie winy, niskie poczucie wartości, rozwiązłość lub odwrotnie - niemożność wejścia w relacje intymne, a także szukanie pociechy w duchowości wschodniej, ezoteryce i innych formach uśmierzania wewnętrznego bólu, takich jak samookaleczanie czy narkotyki). Nieraz takie doświadczenie pozbawia zdolności wejścia w trwały związek małżeński, a nawet jeśli się go zbuduje, trudno go utrzymać; może być też problem z budowaniem więzi uczuciowych.

Jeśli już świat się przejął ofiarami pedofilii i przemocy seksualnej, to trzeba stwierdzić, że tzw. tolerancja wobec zachowań dewiacyjnych i edukacja seksualna od przedszkola nie pomaga. Adopcja dzieci przez gejów, która we Francji została zalegalizowana, jest ogromną krzywdą dzieci. Jeśli ktoś naprawdę chce pomóc bezbronnym, to niech walczy o prawa i odbudowanie rodziny jako środowiska, w którym człowiek może się ukształtować w sposób zdrowy i dojrzały. Konieczne jest zminimalizowanie liczby rozwodów, a sądy niech nie dopuszczają. by dzieci nocowały w domach, w których tata zabawia się z kochanką. Walcząc z konkubinatami, uratuje się najwięcej ofiar pedofilii.

A Kościół to robi, sięgając do głębi problemu, bo zna konsekwencje grzechu.

Zarzut wobec Kościoła, że milczy wobec tej krzywdy, jest nieprawdziwy (zob. wspomniane wyżej dokumenty). Jest milczenie wespół z ofiarami, trwanie wraz z nimi na modlitwie. Modlitwa bywa przez wielu lekceważona. Można się spotkać z zarzutem: «cóż to za pomoc ta modlitwa». Tymczasem prawdziwa i najgłębsza modlitwa rodzi się właśnie ze szczerego krzyku. Jest to głos, który wybrzmiewa wtedy, gdy już wszyscy zamilkną, bo nie można już nic powiedzieć. Wołanie serca do Boga rodzi się wtedy, gdy słowo już nie daje rady. Wraz z cierpiącymi modlą się również mniszki - siostry klauzurowe, które zamykają się za kratą w milczeniu, ubóstwie i czystości, składając ofiarę z życia za nas, wynagradzając Bogu m.in. za grzechy Kościoła, pokutując również za kapłanów. Kościół milczy nieraz przed Najświętszym Sakramentem lub w konfesjonałach, w których wypowiedziane cierpienia zostają oddane w tajemnicy spowiedzi i których jedynym świadkiem jest uzdrawiający Chrystus. A jeśli już mowa o Chrystusie, to nasze doświadczenie jest takie, że prawie każda z osób, które doświadczyły aktów bestialstwa, miała duży problem z wiarą, żal do Boga, dlaczego do tego dopuścił, gdzie On jest i dlaczego milczy?

- Podczas gwałtu miałam poczucie, że Bóg mnie opuścił, że mnie właśnie zostawił. Sprawiało mi to olbrzymi ból i śmierć za życia na długie lata. Myślałam, że skoro Bóg ze mnie zrezygnował i jestem dla Niego obojętna, to sama sobie byłam obojętna, przez kilkanaście lat. Dopiero macierzyństwo stopniowo leczyło mnie z tego paraliżu. Utrata godności i czystości, noszenie brudu, którego nie da się zmyć przez lata... Pragnę to powiedzieć wszystkim ofiarom, że Bóg ich nie opuścił. Człowiek opuszcza nieraz w cierpieniu, ale Bóg nie. Wiele ofiar molestowania w dzieciństwie rozpadu małżeństw, bo nawet małżonkowie ich opuszczają, nie są w stanie udźwignąć tego ciężaru i konsekwencji. Bóg wie, że z cierpienia takiego kalibru można wyjść tylko przez współcierpienie razem z drugim człowiekiem, wejście z nim w tę otchłań. Kiedy kolejny raz w sercu oskarżałam i krzyczałam do Boga, dlaczego mnie wtedy zostawił, zobaczyłam krzyż. Przed krzyżem zawsze uciekałam, działał na mnie odstraszająco. Na myśl o cierpieniu reagowałam ucieczką. Dość miałam krzyża, którego i tak nie mogłam udźwignąć. I właśnie wtedy, gdy tak w duchu obrzucałam Boga wyzwiskami, przyszło zrozumienie tajemnicy krzyża. Zobaczyłam Jezusa, którego też obnażono, który właśnie dlatego sam poszedł na krzyż, by być tam razem ze mną. Wiedział, że ludzie doświadczą takiego bólu zadanego przez zło, wiedział, że człowiek w swoich słabościach jest zdolny do największych zbrodni. Dał się zakatować bestialsko i poszedł na to dobrowolnie, dał się zdradzić przez jednego z przyjaciół, mało tego - wiedział, że go zdradzi, a mimo to, nie odrzucił go. Poszedł na mękę, żeby w tym momencie rozpaczy i opuszczenia, i totalnego braku zrozumienia, w którym nikt nie jest w stanie Ci pomóc, być najbliżej ciebie. Jezus wchodzi w to doświadczenie razem z Tobą. On tam na krzyżu właśnie po to jest, żeby w momencie, kiedy będziesz w bólu, który Cię rozrywa i w którym doświadczasz opuszczenia, również przez najbliższych, i totalnego niezrozumienia, kiedy wołasz do Boga „Czemu mnie opuściłeś?, gdzie Ty byłeś?", abyś usłyszał ten znajomy głos „Eli lama sabachtani!" (Boże mój, czemuś mnie opuścił) i imię tego, który to mówi „JA JESTEM".

- A ja usłyszałam w sercu: "byłem tam z tobą i płakałem z tobą i w tobie".

- Jedno wiem, że to nie Chrystus nakłada na nas te krzyże, które włożyli nam na barki ludzie. On nas z tych krzyży zdejmuje, dając doświadczyć swej miłości i bierze to na siebie, zdejmuje z nas poczucie winy i hańbę, a przywraca godność. Uzdrowienie mogłoby się odbyć szybciej, ale my nie dajemy dotknąć tych ran, nawet Bogu.

Ta historia ma też swoją kontynuację. Ci, którzy opuścili przyjaciela pod krzyżem i zdradzili, później doświadczając wybaczenia i miłości, poszli za nim nawet na krzyż; byli również gotowi pójść nawet na śmierć w imię tej Miłości. Kościół Chrystusowy jest jak szpital polowy dla tych poranionych. Chrystus przyszedł także do prostytutek i złodziei, zdrajców, kolaborantów... Z głębokim zrozumieniem i miłością patrzył w oczy kobietom pogardzanym i wykorzystywanym, znając ich historię od początku.

Chcę powiedzieć tym wszystkim, których to dotyczy, że jest Zmartwychwstanie, że przez sakramenty można odzyskać utraconą czystość. Można odzyskać godność i powstać z martwych. I to jest tajemnica Zmartwychwstania. Jest to czas, w którym Jezus zdejmuje ciebie z krzyża, na którym może 40 lat wisiałeś pogardzany. On wyciąga z najgłębszych grobów i czyni to przez kapłanów.

Łączymy się w bólu z ofiarami, których to dotknęło. Nieraz nawet porozumiewawcze spojrzenie osoby, która przeszła podobne cierpienie, przynosi ulgę. Wiemy, że ofiar molestowania jest mnóstwo, ale ta trauma zamyka usta nieraz na kilkadziesiąt lat i zostaje tylko płacz do wewnątrz, który - jak krople wody między skałami - cichutko kapie do środka. Ofiary księży to promile w stosunku do liczby ofiar ojczymów, macoch i innych osób.

Jeśli doświadczyłaś/doświadczyłeś molestowania i otrzymałeś - jak my - pomoc w Kościele, prosimy bardzo, nie bój się o tym mówić i pisać. Nie możemy pozwolić, by nieliczne dramatyczne przypadki przesłoniły ludziom posługę i ofiarność wspaniałych kapłanów.

Kościół jest święty świętością Chrystusa, ale też grzeszny naszą ludzką grzesznością, moją i twoją też.

Maria, Zofia, Edyta i inne znane nam osoby
(Nie podajemy danych szczegółowych ze względu na dobro naszych rodzin.)