Pier Giorgio Frassati. Wikipedia

1. Pier Giorgio urodził się w Turynie w Wielką Sobotę, 6 kwietnia 1901 r. Z powodu bardzo trudnego porodu chłopca ochrzczono jeszcze tego samego dnia. Nadano mu imiona Pier Giorgio Michelangelo (Piotr Jerzy Michał Anioł). W domu nazywany był Dodo.

  Pixabay

2. Jego siostra Luciana wspominała: „Dodo wydawał się raczej powolny, jeżeli go coś nie dotyczyło, reagował natomiast gwałtownie, kiedy chodziło o kogoś słabego, kto potrzebował pomocy”. Gdy miał cztery lata, do jego domu zadzwoniła żebraczka z bosym dzieckiem na ręku. Dorosłych nie było w pobliżu, więc Dodo otworzył drzwi i gdy zobaczył potrzebującą kobietę, szybko ściągnął buciki i skarpetki i oddał ubogiej matce.

  Pixabay

3. Sport nie był mu obcy, lubił jeździć na nartach i rowerze, dodajmy w szaleńczym tempie. Raz nawet spadł z roweru, uderzył głową o kamień i zemdlał. Nic złego jednak się nie stało. A kiedy pewnego dnia ktoś ukradł mu rower, skomentował tylko: „Pewnie złodziejowi rower jest bardziej potrzebny niż mnie”. Zakup nowego roweru musiał sfinansować z uzbieranych do spółki z siostrą funduszy.

  Pixbay

4. Uwielbiał śpiewać, jednak kłopot polegał na tym, że muzycznego słuchu... raczej mu brakowało. Jego głos w grupie zawsze się wybijał – siłą, barwą i niestety fałszem. Niektórzy nie zwracali na to uwagi, inni natomiast chcieli go uciszać. Pier Giorgio nigdy się nie obrażał, czasem tylko odpowiadał: „Najważniejsze, że śpiewam”.

  Pixabay

5. Frassati zapisał się do Stowarzyszenia Najświętszego Sakramentu, by móc towarzyszyć Jezusowi Eucharystycznemu podczas procesji. Jego siostra wspominała, że tylko raz w życiu Pier Giorgio z radością i bez narzekań włożył czarny, elegancki garnitur – właśnie w dniu, w którym mógł iść w procesji obok Najświętszego Sakramentu. 

Pier całe swoje życie budował  na Eucharystii. Do jednego kolegi przed wycieczką pisał: „Jeśli zdołam się z nimi porozumieć, to pójdę razem z nimi; a jeśli będą mieli zanocować w sobotę wieczorem w schronisku Valle Stretta, nie pójdę, bo musiałbym stracić Mszę świętą w niedzielę. Pierwszą rzeczą jest obowiązek, dopiero po nim przyjemność”.

  Pixabay

6. Pier Giorgio jako jedyny potrafił dosiadać narowistego konia Parsifala, należącego do jego ojca. Często na nim jeździł. Ilekroć mijał kościół, zatrzymywał się i nie zsiadając z konia czynił wielki znak krzyża, pochylał się aż do końskiej grzywy, adorując Najświętszy Sakrament, chwilę się modlił i ruszał w dalszą trasę.

  Sopot. Pixabay

7. W życiu Frassatiego jest również polski akcent. Zaraz po świętach Bożego Narodzenia 1922 r. pojechał do Gdańska i Sopotu, a później do Katowic, gdzie jako student inżynierii górniczej miał okazję zwiedzić pierwszy poziom kopalni Ferdynand. Następnie pojechał do Wrocławia. Niestety nie udało mu się zwiedzić Krakowa i innych polskich miast z powodu problemów na granicy.

  Wikipedia

8. Jeden z towarzyszy wspólnych wypraw, Antonio Valetto, wspominał: „Kiedy zatrzymywaliśmy się na krótki odpoczynek, Pier Giorgio często porównywał naszą trudną drogę do wznoszenia się w wierze: im wyżej dotrzemy, tym wyraźniej usłyszymy głos Chrystusa”. Po dotarciu na szczyt Frassati modlił się w intencji zmarłych alpinistów "Wieczny odpoczynek". Zdając sobie sprawę z niebezpieczeństw czyhających w górach, tak pisał do Antonio Villaniego: „Kiedy się idzie w góry, trzeba najpierw doprowadzić do porządku swoje sumienie, bo nigdy nie wiadomo, czy się wróci. Ale mnie to nie przeraża, przeciwnie, coraz silniejsze jest we mnie pragnienie wypraw górskich, zdobywania trudnych szczytów, doznawania tej radości, jaką tylko w górach można znaleźć”.

  Hieronim Savonarola. Wikipedia

8. Wraz z przyjęciem dominikańskiego szkaplerza, Frassati przyjął imię Girolamo, na cześć Hieronima Savonaroli, dominikanina żyjącego we Florencji w XV w. Pier mówił: „imię to przypomina mi drogą mojemu sercu postać Savonaroli, którego imię ja, niegodny, noszę. Żywiąc gorący podziw dla tego zakonnika, który poszedł na śmierć jak święty, postanowiłem zostać tercjarzem jego Zakonu i wziąć go sobie za wzór, choć niestety bardzo mi daleko do tego, by stać się do niego podobnym”. 

  Wikipedia

9. W maju 1924 r. Frassati wraz z przyjacielem Markiem Beltramo założył u podnóża Alp Towarzystwo Ciemnych Typów. Należało do niego kilka osób, które postanowiły związać się ze sobą duchowo. Podejmowali za siebie nawzajem regularną modlitwę i organizowali wspólne wycieczki w góry, pełne radosnych żartów. Mottem grupy było Pochi ma buoni come i maccheroni – mało, ale dobrzy jak makaron. 

Do grona Ciemnych Typów należała m.in. Laura Hidalgo. Pier Giorgio zakochał się w niej. Ostatecznie Laura nigdy nie dowiedziała się o jego sympatii, bo ten zorientował się, że jego matka nie zaaprobowałaby dla niego takiej żony. Rezygnacja z tej miłości była dla niego trudnym wyborem. Pisał do przyjaciela: „Pokochałem Laurę czystą miłością, a dziś, wyrzekając się jej, pragnę, żeby była szczęśliwa. Proszę cię o modlitwę, żeby Bóg dał mi chrześcijańską siłę do zniesienia tego z pogodą ducha, a ją obdarzył wszelkim szczęściem ziemskim i siłą do osiągnięcia celu, do którego zostaliśmy stworzeni”.

  Pixabay

 

10. Na kilkadziesiąt godzin przed śmiercią, Pier Giorgio poprosił do siebie swoją siostrę, która tak wspominała spotkanie: „Mówił z trudem. Prosił mnie, żebym poszła do pokoju, w którym zwykle się uczył, i wyjęła portfel z kieszeni jego marynarki. Pospiesznie spełniłam jego prośbę. Kiedy wróciłam, poprosił jeszcze, żebym przyniosła pudełko z zastrzykami, jego bilet wizytowy i wieczne pióro. Wydobył z portfela kwit lombardowy, włożył go do koperty i poprosił o wysłanie pocztą. Napisał: «Oto zastrzyki dla Cenversa. Kwit jest Sappy. Zapomniałem go przedłużyć. Zrób to na mój rachunek»”. Zaopatrzony sakramentami, całkowicie sparaliżowany, Pier Giorgio odszedł do Pana w sobotę, 4 lipca 1925 r. Na ten moment był przygotowany od dawna. W jednym z listów pisał: „Odtąd będę się starał wszystkie moje dni czynić małym przygotowaniem na śmierć, abym się nie znalazł nieprzygotowany w momencie śmierci i nie musiał opłakiwać pięknych lat młodości jałowych w sensie duchowym”.