Gdy nadszedł czas, Bóg powiedział: „Uczyńmy człowieka na Nasz obraz, podobnego Nam” (Rdz 1,26). „Uczyńmy... Nasz... Nam”? Jacy „my”? Spisujący Księgę Rodzaju autor wiedział przecież, że Bóg jest jeden! A jednak te słowa, zapisane w pierwszym rozdziale pierwszej księgi Biblii, nie są pomyłką. Choć ludzie nie mieli o tym pojęcia, to tak właśnie jest: Bóg jest jeden, ale... nie jest samotny.

Jak to pojąć

Nie wiemy, jak to jest z Trójcą. W jaki sposób trzy Osoby Boskie mogą stanowić jedność tak wielką, że herezją jest powiedzieć: trzej bogowie? Nie mamy odpowiedniego aparatu pojęciowego, żeby to zrozumieć. I nic dziwnego – to wymyślone przez Ziemian religie są dla Ziemian w pełni zrozumiałe. Opierają się na tym, co człowiek zna, a zatem może objąć umysłem. Religia objawiona przez Boga zawiera prawdy większe, niż jest w stanie pomieścić ludzki rozum. Coś jednak zrozumieć możemy, stosując porównania. Święty Patryk, apostoł Irlandii, tłumaczył poganom tajemnicę Trójcy, trzymając w ręku koniczynę: trzy listki, a jednak jedna roślina. Święty Ignacy w wizji zobaczył Przenajświętszą Trójcę w postaci trzech klawiszy organów. Różne są też graficzne przedstawienia Trójcy: trójkąt, zachodzące na siebie koła zawierające się w trójkącie, litera Y, zestawienie dłoni, krzyża i gołębicy…

Niezależnie od prób wyrażenia tego, co niewyrażalne, jedno jest zrozumiałe: Bóg w Trójcy jest wspólnotą osób.