1. Pierwszy – związek miłości i prawdy. „Jeśli Mnie kto miłuje, będzie zachowywał moją naukę”. Dosłownie: będzie zachowywał moje słowo – logos. Obserwujemy obecnie w Kościele lęk przed doktryną, przed jasnym głoszeniem zasad moralnych. Boimy się wyznaczania wyraźnych granic chrześcijańskiej tożsamości. Lękamy się mówienia otwartym tekstem, w co wierzymy, a w co nie. Przygnębieni świadomością grzechów ludzi Kościoła wolimy milczeć o grzechach świata. Czy jednak można oddzielić głoszenie zmartwychwstałego Chrystusa od głoszenia prawdy, którą On przyniósł? Pan mówi: „Kto nie miłuje Mnie, ten nie zachowuje słów moich”. Nie można oddzielić przylgnięcia do Jezusa od przylgnięcia do Jego nauczania, do prawdy, która pochodzi od Boga. Kto spotkał Jezusa, ten wybiera określony styl życia, myślenia, działania. Kto oddał Jezusowi serce, oddaje mu także swój rozum, całe życie. Pozwala, by Wcielone Słowo było kryterium jego wyborów i patrzenia na świat.

2. Drugi temat – zamieszkanie Boga w nas. „Ojciec mój umiłuje go i przyjdziemy do niego, i mieszkanie u niego uczynimy”. Wielu świętych pisało o osobistym doświadczeniu potwierdzającym prawdę tych słów. Bóg jako Stwórca zawsze pozostaje w relacji do człowieka, nawet niewierzącego – podtrzymuje go w istnieniu. Ale Bóg chce być jedno z nami w miłości. Jak Oblubieniec, jak kochanek spragniony zażyłej więzi z człowiekiem, czyli komunii. Święty Augustyn deklaruje: „Ciebie szukałem nie według roztropności umysłu […], lecz tylko według zmysłowego rozeznania. A Ty byłeś bardziej wewnątrz mnie niż to, co we mnie było najbardziej osobiste, a zarazem wyżej nade mną, niż mogłem myślą sięgnąć kiedykolwiek”. Z kolei Mistrz Eckhart zapisał: „Bóg jest gotów w każdym czasie, my natomiast nie bardzo jesteśmy gotowi. Bóg jest blisko nas, ale my daleko. On jest wewnątrz, my na zewnątrz. On jest w nas u siebie, my na obczyźnie”. Aby odnaleźć w sobie Boga, trzeba odnaleźć swoje centrum, swoją głębię. Tam On czeka na mnie.

3. Kolejny temat to zapowiedź Parakleta, Ducha Świętego. „On was wszystkiego nauczy i przypomni wam wszystko, co Ja wam powiedziałem”. Duch Święty kontynuuje misję Jezusa w świecie poprzez Kościół. Ciałem Jezusa jest teraz Kościół, w którym naucza, uświęca, zbawia Duch Święty. Kiedy czytamy Dzieje Apostolskie, widzimy, jak silne poczucie prowadzenia przez Ducha Świętego mają apostołowie. Duch Święty nie przynosi nowego objawienia, ale przypomina to, czego Jezus nas nauczył. Duch chroni Kościół przed zapomnieniem, przed zniekształceniem prawdy.

4. W końcu temat pokoju. „Pokój zostawiam wam, pokój mój daję wam”. W świecie pokój oznacza brak wojny. Ale obietnica Jezusa dotyczy czegoś znacznie głębszego. To dar, który jest owocem wiary, bliskości z Jezusem. Pokój wewnętrzny, jakiś rodzaj harmonii, ładu serca, pogodzenia ze sobą, z innymi, z Bogiem. To prawie synonim zbawienia. Takiego pokoju nie osiągnie się wbrew prawdzie czy kosztem prawdy (patrz punkt 1). Panie, obdarz nas swoim pokojem.