Telewizyjny miniserial Gianfranco Albano nie jest pierwszym poświęconym postaci charyzmatycznego księdza. Pietro Pappagallo już wcześniej stał się bohaterem jednego z najważniejszych filmów powojennej włoskiej kinematografii. Film „Rzym, miasto otwarte” Roberto Rosselliniego, uznawany za pierwsze dzieło włoskiego neorealizmu, kręcono prawie bezpośrednio po opuszczeniu miasta przez Niemców w 1944 r. Zdjęcia realizowano w autentycznej scenerii, bo Rzym nosił jeszcze ślady działań wojennych, a filmowe atelier zajmowało wojsko. Premiera w 1945 r. była wydarzeniem. Bohaterami byli zwykli, wywodzący się z różnych środowisk ludzie, których zjednoczył wspólny cel. Głównymi postaciami filmu byli ksiądz i komunista. Wszyscy wiedzieli, że pierwowzorem kapłana, noszącego w filmie nazwisko Pellegrini, był ks. Pietro Pappagallo. Komunista to partyzant Manfredi. Film nie relacjonował dokładnie losów księdza, bo nie był obrazem biograficznym, za to wiernie oddawał sytuację polityczną i społeczną Włoch na krótko przed wyzwoleniem. Bohaterów dzielił światopogląd, ale łączyła walka ze wspólnym wrogiem. „Rzym, miasto otwarte” znajduje się na watykańskiej liście 45 filmów fabularnych, które propagują szczególne wartości religijne, moralne lub artystyczne, ogłoszonej w 1995 r. z okazji stulecia kina.

Niemcy w Rzymie