Do wielkanocnego koszyczka, który niosą do kościoła, wkładają baranka. Absurd! Oczywiście, że tak! Bo przecież baranek to symbol i metafora. Barankiem jest Jezus Chrystus! Ale ten symbol wymaga wyjaśnienia. Po raz pierwszy Barankiem nazwał Jezusa Chrystusa św. Jan Chrzciciel podczas chrztu Zbawiciela w Jordanie. I to on odczytał rolę Zbawiciela w kluczu ofiary. Baranek w kulturze starożytnego Bliskiego Wschodu, do którego należy także świat Biblii, był zwierzęciem spożywanym przez pasterzy i zarazem ofiarą składaną jako żertwa dla Pana Boga. Pierwszym starotestamentowym źródłem połączenia ofiary Chrystusa Pana z obrazem baranka jest ofiara Izaaka z Księgi Rodzaju. Tam Abraham, wystawiony na próbę, miał złożyć Panu Bogu w ofierze swego jedynego syna. Ostatecznie, w zastępstwie Izaaka, w ofierze został złożony baranek. Z kolei Księga Wyjścia opowiada historię uwolnienia narodu wybranego z niewoli egipskiej. W noc uwolnienia Izraelici mieli przygotować ucztę, pierwszą w historii narodu wybranego wieczerzę paschalną. Tam również w ofierze złożono baranka. To te dwa obrazy są biblijnym fundamentem i treścią metafory Jana Chrzciciela, który, „gdy zobaczył nadchodzącego Jezusa, rzekł: »Oto Baranek Boży, który gładzi grzech świata«”.

I oto ten Baranek pojawia się w Księdze Apokalipsy, ale zdecydowanie inny, bo już uwielbiony i zmartwychwstały. Autor Apokalipsy napisał: „Ujrzałem między tronem z czworgiem zwierząt a kręgiem Starców stojącego Baranka, jakby zabitego, a miał siedem rogów i siedmioro oczu, którymi jest siedem Duchów Boga wysłanych na całą ziemię”. Symbolika teriomorficzna (biorąca za podstawę świat zwierząt) przeplata się z symboliką liczb (siódemka oznacza pełnię). Rogi to symbol mocy i potęgi, a oczy – wiedzy i poznania. Tylko ten i tylko taki Baranek w Bożym pałacu niebieskim „jest godzien otrzymać potęgę i bogactwo, i mądrość, i moc, i cześć, i chwałę, i błogosławieństwo”, co wyznają głosy „wielu aniołów dookoła tronu i Zwierząt, i Starców”. I rzecz jeszcze jedna, odpowiedź na to wyznanie „wszelkiego stworzenia, które jest w niebie i na ziemi, i pod ziemią, i na morzu”, które orzeka, że „błogosławieństwo i cześć, i chwała, i moc, na wieki wieków!” należą się „Zasiadającemu na tronie” – Bogu Ojcu „i Barankowi”. To ważny znak, że autor Apokalipsy przyznaje Chrystusowi Panu cześć Boską. •