Kolędy znamy wszyscy. Nawet ci, którzy rzadko przekraczają próg kościoła, potrafią z reguły zaśpiewać w całości pierwsze zwrotki „Wśród nocnej ciszy” czy „Przybieżeli do Betlejem”. Ale kiedy przychodzi do wykonywania pieśni wielkanocnych, łamią się także głosy tych, którzy świątynie nawiedzają regularnie. „Weeesooołyyy naaam dzieeeń dziiiś naaastaaał” – śpiewają tak smętnie, jakby właśnie byli na pogrzebie. Dlaczego tak się dzieje?

Język się cofa

Na wstępie krótki remanent. Uwspółcześniona, internetowa wersja „Śpiewnika kościelnego” ks. Siedleckiego zawiera zaledwie 26 polskich pieśni wielkanocnych, podczas gdy pieśni na Boże Narodzenie i pastorałek znajduje się tam łącznie 79 – a jest to tylko niewielka część spośród ogromnego dorobku kulturalnego, który śmiało można szacować na ponad 500 utworów. Tymczasem pieśni wielkanocnych najwięksi szperacze uzbieraliby zaledwie parę dziesiątek. A przeciętny Kowalski kojarzy takich pieśni co najwyżej kilka.