Agata Puścikowska: Co siedzi w Piotrze Pogonie: podróżniku, fundriserze, niepokornym duchu?

Piotr Pogon: Wiele, wiele przeżyć i przemyśleń. Po niedawnym zdobyciu Denali – najwyższego szczytu Ameryki Północnej, co było ekstremalnie trudne i w zasadzie cudem udało mi się przeżyć, nastąpiło swoiste katharsis. Zastanawiam się, ile jeszcze czasu przede mną. Mój okręt płynie 51 lat pod pełnymi żaglami...

I co dalej?

Jestem przykładem tego, że Szef na górze daje znaki, wyznacza drogę zachwycającą, fascynującą, układa nasze życie w wydarzenia zupełnie nietuzinkowe. O ile nie boimy się ich przyjąć i iść wyznaczoną drogą. Do tego On ma niesamowite poczucie humoru. Moje życie to trochę taka gra komputerowa – ze światem, życiem, ludźmi, ale stworzona przez Boga. Z jednym „ale”: gdy gracz (czyli ja) chce wejść na wyższy poziom, musi sobie zawsze nieco obić głowę. W przenośni, ale i dosłownie. Niedawno przekroczyłem sto szwów na ciele. Od jakiegoś czasu po raz kolejny mam poczucie, że czeka mnie walka zdrowotna. Może to tylko przeczucie, może intuicja. Może po prostu doświadczenie…

Czujesz, że to czas na podsumowania?

Mam potrzebę, by opowiedzieć ludziom o tym, co naprawdę ważne. Na każdym kroku spotykam osoby zagubione, poszukujące wartości, zmęczone, przerażone życiem. Jeśli przychodzi do mnie szef wielkiej firmy i z lękiem pyta: „Dlaczego ludzie mnie nie lubią?” albo: „Dlaczego nie mogę dogadać się z własną matką”, to zastanawiam się, jak i gdzie współczesny człowiek formuje się, w co wierzy. Dlaczego jest tak zagubiony? Czego potrzeba, byśmy się przebudzili, otworzyli oczy, zaczęli żyć pełnią życia.