Łk 16, 19-31

Jezus powiedział do faryzeuszów:
«Żył pewien człowiek bogaty, który ubierał się w purpurę i bisior i dzień w dzień ucztował wystawnie. U bramy jego pałacu leżał żebrak pokryty wrzodami, imieniem Łazarz. Pragnął on nasycić się odpadkami ze stołu bogacza. A także psy przychodziły i lizały jego wrzody.

Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.

Gdy cierpiąc męki w Otchłani, podniósł oczy, ujrzał z daleka Abrahama i Łazarza na jego łonie. I zawołał: „Ojcze Abrahamie, ulituj się nade mną i przyślij Łazarza, aby koniec swego palca umoczył w wodzie i ochłodził mój język, bo strasznie cierpię w tym płomieniu”.

Lecz Abraham odrzekł: „Wspomnij, synu, że za życia otrzymałeś swoje dobra, a Łazarz w podobny sposób – niedolę; teraz on tu doznaje pociechy, a ty męki cierpisz. A ponadto między nami a wami zionie ogromna przepaść, tak że nikt, choćby chciał, stąd do was przejść nie może ani stamtąd nie przedostają się do nas”.

Tamten rzekł: „Proszę cię więc, ojcze, poślij go do domu mojego ojca. Mam bowiem pięciu braci: niech ich ostrzeże, żeby i oni nie przyszli na to miejsce męki”.

Lecz Abraham odparł: „Mają Mojżesza i Proroków, niechże ich słuchają!” „Nie, ojcze Abrahamie – odrzekł tamten – lecz gdyby ktoś z umarłych poszedł do nich, to się nawrócą”. Odpowiedział mu: „Jeśli Mojżesza i Proroków nie słuchają, to choćby ktoś z umarłych powstał, nie uwierzą”».

Umarł żebrak i aniołowie zanieśli go na łono Abrahama. Umarł także bogacz i został pogrzebany.
Łk 16,22

Obraz Abrahama w scenie ewangelicznej pokazującej los Łazarza po śmierci jest bardzo wymowny. Ojciec wiary daje ukojenie żebrakowi, który na ziemi nie miał prawie nic – prawie, bo jak widać, nie brakowało mu wiary. Los bogacza jest odwrotny. Po śmierci prosi o wodę, zaczyna dręczyć go niezaspokojone pragnienie. Według biblistów ta prośba jest prośbą o obecność Jezusa. Warto tu, na ziemi, prosić z wiarą o wszystko. Warto mieć wiarę. Jak pisał w XX wieku filozof Karl Jaspers, wiara jest pewnością, która nas prowadzi. Dokąd? Do życia wiecznego. Do zaspokojenia największych potrzeb. Tu, na ziemi, można stracić wszystko z wyjątkiem wiary, bo nawet z małej wiary rodzi się dobre życie.