Wybitne osobowości, solidarność, posługa wiary ściśle połączona z troską o losy narodu – tymi słowami można by scharakteryzować Konferencję Episkopatu Polski (KEP), która w marcu obchodzi 100-lecie istnienia.

Wokół prymasa

Powstanie Konferencji nie było aktem jednorazowym. Polscy biskupi współpracowali ze sobą od początków naszych dziejów, szczególnie po nadaniu w 1417 r. arcybiskupom gnieźnieńskim tytułu prymasa Polski, co oznaczało pierwszeństwo w episkopacie. To właśnie prymas był osobą, wokół której gromadzili się inni hierarchowie. W XVIII wieku polscy biskupi katoliccy różnych obrządków spotykali się i debatowali nad problemami duszpasterskimi. W okresie zaborów odbywały się zebrania hierarchów metropolii warszawskiej. Historycy nie są zgodni w kwestii tego, który moment można uznać za oficjalny początek KEP. Część wskazuje na spotkanie zwołane przez prymasa Królestwa Polskiego abp. Aleksandra Kakowskiego w grudniu 1918 r. Jednak nie był na nim obecny prymas Polski metropolita gnieźnieński i poznański abp Edmund Dalbor. Dlatego większość skłania się ku dacie 12–14 marca 1918 r., już z udziałem abp. Dalbora. Wówczas uzgodniono, że przewodniczącym KEP będzie prymas Polski, a nie prymas Królestwa Polskiego. Na zjeździe biskupów w sierpniu tego roku w Gnieźnie zatwierdzono regulamin zjazdów.