Gdy dziś Adele wykonuje refren „Skyfall”, przed oczami słuchacza ląduje agent 007 i swoim słynnym gestem poprawia mankiet koszuli. Nie potrzeba ekranu, by zobaczyć też pląsy Emmy Stone i Ryana Goslinga na tle nocnego nieba. Wystarczy piosenka z „La La Land”. Z kolei nazwisko Billa Medleya powie niewiele. Lecz to jego głos wyniósł do rangi kultowych taneczną scenę z „Dirty Dancing”. Dobre melodie zapadają w pamięć na długo. I pomagają zapamiętać dobre filmy.

Mamusia bez Oscara
Romans piosenki z filmowym obrazem trwa od ponad 90 lat. W niemym kinie przełomu dokonał „Śpiewak jazzbandu” ustami Ala Jolsona. Jesienią 1927 r. urodzony w litewskich Średnikach gwiazdor amerykańskiej estrady zapowiada na ekranie piosenkę. Przyzwyczajona do tabliczek z dialogami publiczność zamiera, gdy głos aktora przebija się przez ekran i wpada na salę. I wreszcie w finale Jolson śpiewa „My Mammy” („Moja mamusia”). Pierwszy przebój w historii kina. Serca przedwojennych widzów z pewnością biły szybciej niż serca współczesnych kinomanów podczas debiutu technologii 3D.