Morze flag, tańce, ostre gitarowe riffy obok chorału gregoriańskiego, radosne śpiewy we wszystkich językach świata. W tym szaleństwie jest metoda.

Młodzi muszą zobaczyć modlących się rówieśników. Tak to działa w praniu (wiem, bo sprawdziłem w domowej pralce). Dlatego Jan Paweł II zaprosił ich na Światowe Dni Młodzieży.

Tę ideę zrozumiałem w Niemczech. I wcale nie na gigantycznym spotkaniu w Kolonii. Rozmawiałem z katechetami, którzy uczą młodzież za zachodnią granicą. – Moi uczniowie są w swej wierze bardzo samotni – opowiadali. – Są mniejszością. I dlatego muszą od czasu do czasu zobaczyć tłum rówieśników, którzy uwielbiają Boga. Muszą zobaczyć, że nie są jedyni, nie są dziwakami. Każdego dnia walczą. Dlatego zabieram ich na tak wielkie spotkania. Ostatnio usłyszałem: „Wie ksiądz, zauważyłem, że to tam, a nie u mnie w klasie, jest normalna młodzież”.